Η ζωή μας μια φορά μας δίνεται. Άπαξ, που λένε, σα μια μοναδική ευκαιρία. Τουλάχιστον μ' αυτήν την αυτόνομη μορφή της δεν πρόκειται να ξαναυπάρξουμε ποτέ.
Και μεις τι την κάνουμε, ρε; Αντί να την ζήσουμε;
Τι την κάνουμε; Τη σέρνουμε από δω κι από κει δολοφονώντας την...
Σχέση σημαίνει συνάντηση, σημαίνει έκπληξη, σημαίνει γέννα συναισθήματος, πώς να οργανώσεις τα συναισθήματα...
Έτσι, μ' αυτήν την κωλοεφεύρεση που τη λένε ρολόι, σπρώχνουμε τις ώρες και τις μέρες μας, σα να είναι βάρος. Και μας είναι βάρος. Γιατί δε ζούμε... Κατάλαβες;
Όλο κοιτάμε το ρολόι! Να φύγει κι αυτή η ώρα, να φύγει κι αυτή η μέρα, να έρθει το αύριο και πάλι φτου κι απ'την αρχή.
Χωρίσαμε τη μέρα σε πτώματα στιγμών, σε σκοτωμένες ώρες που θα τις θάβουμε μέσα μας, μέσα στις σπηλιές του είναι μας, στις σπηλιές όπου γεννιέται η ελευθερία της επιθυμίας, και τις μπαζώνουμε με όλων των ειδών τα σκατά και τα σκουπίδια που μας πασάρουν σαν "αξίες", σαν "ανάγκες", σαν "ηθική", σαν "πολιτισμό".
Κάναμε το σώμα μας ένα απέραντο νεκροταφείο δολοφονημένων επιθυμιών και προσδοκιών.
Αφήνουμε τα πιο σημαντικά, τα πιο ουσιαστικά πράγματα, όπως να παίξουμε και να κουβεντιάσουμε με τα παιδιά και τα ζώα, με τα λουλούδια και τα δέντρα, να παίξουμε και να χαρούμε μεταξύ μας, να κάνουμε έρωτα, να απολαύσουμε τη φύση, τις ομορφιές του ανθρώπινου χεριού και του πνεύματος, να κατεβούμε τρυφερά μέσα μας, να γνωρίσουμε τον εαυτό μας και το διπλανό μας...
Όλα, όλα Σαλονικιέ, τ' αφήσαμε, γι' αυτό το αύριο, που δεν θα 'ρθει ποτέ...
Μόνο όταν ο θάνατος χτυπήσει κάποιο αγαπημένο μας πρόσωπο, πονάμε, γιατί συνήθως σκεφτόμαστε πως θέλαμε να του πούμε τόσα σημαντικά πράγματα, όπως:
Πόσο τον αγαπούσαμε, πόσο σημαντικός ήταν για μας.
Όμως, τ' αφήσαμε για αύριο.
Για να πάμε πού ρε Σαλονικιέ; Αφού ανατέλλει, δύει ο ήλιος, και δεν πάμε πουθενά αλλού παρά στο θάνατο.
Και μεις οι μαλάκες, αντί να κλαίμε το δειλινό, γιατί χάθηκε άλλη μια μέρα απ' τη ζωή μας, χαιρόμαστε!
Ξέρεις γιατί; Γιατί η μέρα μας είναι φορτωμένη με οδύνη, αντί να είναι μια περιπέτεια, μια σύγκρουση με τα όρια της ελευθερίας μας.
Την καταντήσαμε έναν καθημερινό -χωρίς καμιά ελπίδα ανάστασης- θάνατο!
Διότι, αυτός είναι ο θάνατος!
Ο άλλος, όταν γεράσουμε σε αρμονία και ελευθερία με τον εαυτό μας, όταν δηλαδή παραμείνουμε εμείς, δεν είναι θάνατος. Είναι μετάβαση.
Είναι διάσπαση σε μύριες άλλες ζωές, στις οποίες, αν εδώ σε τούτη τη μορφή ζωής είσαι ζωντανός, αν δεν δολοφονήσεις την ουσία σου, εκεί, θα δώσεις χάρη κι ομορφιά, όπως η Μαρία, που φούνταρε προχτές από την ταράτσα για να μην πεθάνει...
Ήρθανε να την πάρουνε, και η Μαρία, είπε το "όχι", με τον πιο αμετάκλητο τρόπο.
Πήγαμε στην κηδεία της. Και τι άκουσα τον παπά να λέει;
"Χοῦς εἶ, καὶ εἰς χοῦν ἀπελεύσει"...
Και τότε κατάλαβα, πως η Μαρία σώθηκε.
Του χρόνου, όλα τα στοιχεία της, που τα κράτησε ζωντανά σε τούτη τη μορφή ζωής, θα γίνουν πανσέδες, δέντρα, πουλιά, ποτάμια... -
Ο συγγραφέας Χρόνης Μίσσιος έφυγε από τη ζωή πριν από περίπου 10 μέρες. Η παρακαταθήκη που άφησε, ανεκτίμητη. Λόγια που μιλάνε απευθείας στην καρδιά, σκέψεις που όλοι -θέλω να ελπίζω πως- τις κάνουμε αλλά αλήθεια; Πόσοι έχουμε το θάρρος και την ψυχή να τις πράξουμε; Η μεγαλύτερη επιθυμία μου είναι αν ο Θεός με αξιώσει και φύγω από τούτη τη ζωή πλήρης ημερών, οι γύρω μου να πούνε για μένα ότι έζησα μια καλή ζωή, ότι δε χαράμισα ανούσια αυτό το θείο δώρο. Ας είναι.. τη νύχτα αυτή τη στολίζει ένα καταπληκτικό φεγγάρι. Τα σύννεφα που διασχίζουν βιαστικά τον ουρανό μοιάζουν σα να θέλουν να παίξουν με εμάς εδώ κάτω το κρυφτούλι. Μια μας κρύβουν το φεγγαράκι, μια μας το φανερώνουν. Πάω λοιπόν κι εγώ να χαζέψω αυτό το κρυφτούλι. Είναι μια μοναδική ευκαιρία που θα έλεγε και ο κ. Μίσσιος. Γιατί αυτή τη μοναδική στιγμή σε αυτή τη μορφή της δε θα την ξαναζήσω..
Όποιος κρατάει άρματα πρέπει να τα τιμήσει κι όχι γυναίκα έγκυο να τη δολοφονήσει.. (Αγνώστου)
Η μαντινάδα αυτή είναι γραμμένη σε ένα τάφο που βρίσκεται στα Χαρχαλιανά Κισσάμου Χανίων. Αναφέρεται σε ένα Γερμανό στρατιώτη, ο οποίος σκότωσε κατά τη διάρκεια της Κατοχής, μια έγκυο γυναίκα. Δεν γνωρίζω ποιος έβγαλε τη μαντινάδα, μπορώ να υποθέσω μόνο ότι ήταν κάποιος από το σόι της αδικοσκοτωμένης..
Τον ποιητή
Νικηφόρο Βρεττάκο αποφάσισε να
τιμήσει το Ιστορικό Αρχείο ΟΛΠ σε
ειδική ποιητική βραδιά, η οποία θα γίνει στην αίθουσα εκδηλώσεων του ΟΛΠ Α.Ε.,
την Τετάρτη 5 Δεκεμβρίου 2012, ώρα 19:00. Η εκδήλωση γίνεται σε στενή
συνεργασία με τη Δημόσια Βιβλιοθήκη της Σπάρτης και το Εθνικό Κέντρο Βιβλίου
(ΕΚΕΒΙ).
Όπως είναι
γνωστό το 2012 έχει ανακηρυχθεί από το ΕΚΕΒΙ ως “έτος Βρεττάκου”, με αφορμή τα 100 χρόνια από τη γέννησή του.
Η απόφαση
για την τιμητική αυτή εκδήλωση ελήφθη λόγω της ιδιαίτερης σχέσης του ποιητή με
τον ΟΛΠ Α.Ε.: Η γυναίκα του Καλλιόπη, υπήρξε υπάλληλος του ΟΛΠ, αγωνίστρια κατά
τη διάρκεια της κατοχής, κατά των κατακτητών και πρωτοπόρος συνδικαλίστρια στα
θέματα κοινωνικής αλληλεγγύης. Απολύθηκε από τον ΟΛΠ το 1954 “λόγω κοινωνικών
φρονημάτων”. Η οικογένεια Βρεττάκου για ένα διάστημα έζησε σε χώρο, που της
παραχώρησε ο Σύλλογος Εργαζομένων στην οδό Καραϊσκου, στον Πειραιά.
Στην
εκδήλωση, την οποία θα συντονίσει και θα μιλήσει ο γιος του ποιητή κ.Κώστας
Βρεττάκος, θα μιλήσουν ο καθηγητής Πανεπιστημίου φιλόλογος κ.Γιώργος Ανδρειωμένος, ο Πρόεδρος του
ΕΚΕΒΙ και συγγραφέας κ. Θανάσης Βαλτινός,
θα μιλήσουν και θα απαγγέλουν ο ποιητής κ.
Αντώνης Φωστιέρης και ο κ. Γιώργος
Ανωμερίτης.
Στην
ποιητική βραδιά θα συμμετάσχει απαγγέλλοντας και τραγουδώντας μελοποιημένα
ποιήματα του Νικηφόρου Βρεττάκου η κ.
Αλίκη Καγιαλόγλου.
Ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος, το έπος του ’40, η Κατοχή, η Εθνική Αντίσταση, η Απελευθέρωση και ο Εμφύλιος στη μικρή οθόνη.
Ένα εικοσαήμερο θεματικό αφιέρωμα στη δεκαετία του ’40, με
περισσότερες από 230 ώρες προγράμματος, θα έχουν την ευκαιρία να
απολαύσουν οι τηλεθεατές μέσα από τη συχνότητα της ΕΤ1, από τις 12 έως
και τις 31 Οκτωβριου. Καθημερινά από τις 17.00 μέχρι και τις 02.00, η έναρξη του Β’
Παγκοσμίου Πολέμου, το έπος του ’40, η Κατοχή, η Εθνική Αντίσταση, η
Απελευθέρωση και ο Εμφύλιος, έρχονται στη μικρή οθόνη μέσα από ελληνικά
και ευρωπαϊκά ντοκιμαντέρ, ποιοτικές διεθνείς συμπαραγωγές, ελληνικές
και ξένες σειρές εποχής, κινηματογραφικές ταινίες, θεατρικές παραστάσεις
και μοναδικά ντοκουμέντα εποχής, τα οποία παρουσιάζονται για πρώτη φορά
στο ελληνικό κοινό. Είκοσι εκπρόσωποι των Γραμμάτων και των Τεχνών και δημοσιογράφοι της ΕΡΤ – ένας κάθε ημέρα – θα παρουσιάσουν το αφιέρωμα. Η
Μαριλένα Κατσίμη, ο Χρήστος Βασιλόπουλος, η Λυδία Κονιόρδου, η
Αλεξάνδρα Παντελάκη, ο Γιώργος Αυγερόπουλος, η Σοφία Σεϊρλή, ο Γιώργος
Μιχαλακόπουλος, ο Ακύλλας Καραζήσης, ο Προκόπης Δούκας, ο Αντώνης
Καφετζόπουλος, ο Πέτρος Μάρκαρης, η Οντίν Λιναρδάτου, η Λυδία
Φωτοπούλου, ο Δημήτρης Λιγνάδης, ο Στέλιος Κούλογλου, η Βίκυ Φλέσσα, ο
Νίκος Καραθάνος, ο Γιώργος Αμυράς, η Ρένια Τσιτσιμπίκου και η Κατερίνα Ζαχαροπούλου, θα προλογίζουν και θα σχολιάζουν τα ντοκιμαντέρ, τις εκπομπές και τις ταινίες που θα περιλαμβάνονται κάθε μέρα στο αφιέρωμα.
Έλληνες, Γερμανοί, Γάλλοι και Βρετανοί ντοκιμαντερίστες αποκαλύπτουν,
τεκμηριώνουν και θυμίζουν, όσα δεν πρέπει να σβησθούν από τη συλλογική
μνήμη για την άνοδο και την πτώση του φασισμού, το Ολοκαύτωμα και την
καταστροφή της Ευρώπης. Η πορεία από το «αυγό του φιδιού» στη λαίλαπα του ναζισμού,
καταγράφεται μέσα από εξαιρετικά τεκμηριωμένα και δραματοποιημένα
ιστορικά ντοκιμαντέρ, όπως «ΤΟ ΠΕΙΡΑΜΑ ΤΟΥ ΓΚΑΙΜΠΕΛΣ», «ΤΑ ΜΥΣΤΙΚΑ
ΤΕΤΡΑΔΙΑ ΤΗΣ ΝΥΡΕΜΒΕΡΓΗΣ», «ΟΙ ΜΑΧΗΤΕΣ ΤΗΣ ΣΚΙΑΣ», «ΝΥΡΕΜΒΕΡΓΗ, Η ΔΙΚΗ
ΤΩΝ ΝΑΖΙ», «ΓΕΡΜΑΝΙΚΟ ΜΥΣΤΙΚΟ» κ.α. Η εποποιία του ’40 και της Εθνικής Αντίστασης, αλλά και τις
καταστροφικές συνέπειες της Κατοχής και του Εμφυλίου, ανασυντίθενται
μέσα από ντοκιμαντέρ διεθνούς συμπαραγωγής, όπως «Ο ΒΡΩΜΙΚΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ ΤΟΥ
ΜΟΥΣΟΛΙΝΙ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ», «Ο ΤΖΟΥΛΙΟ ΑΝΤΡΕΟΤΤΙ ΘΥΜΑΤΑΙ», «ΕΝΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙ
ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΡΓΥΡΗ», καθώς και από ελληνικές σειρές ντοκιμαντέρ, όπως «ΤΟ
ΧΡΟΝΙΚΟ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ» του Αντώνη Βογιάζου και του Σωτήρη Αναστασιάδη,
«ΒΙΟΙ ΠΑΡΑΛΛΗΛΟΙ ΤΟΥ ΕΜΦΥΛΙΟΥ» και επεισόδια των σειρών «ΠΑΡΑΣΚΗΝΙΟ»,
«ΡΕΠΟΡΤΑΖ ΧΩΡΙΣ ΣΥΝΟΡΑ», «ΣΑΝ ΠΑΡΑΜΥΘΙ» και «ΑΥΤΟΠΤΗΣ ΜΑΡΤΥΡΑΣ». Ξεχωριστοί Έλληνες από όλους τους χώρους του δημόσιου βίου,
καταθέτουν τις μαρτυρίες τους στις εκπομπές «ΘΕΜΑΤΙΚΗ ΒΡΑΔΙΑ» με τον Στέλιο Κούλογλου, «ΕΞΙΣΤΟΡΕΙΝ ΚΑΙ ΙΣΤΟΡΕΙΝ» με τον Γιάννη Τζαννετάκο και «ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ» του Γιώργου Πετρίτση, ενώ ο πνευματικός περίγυρος της περιόδου περιγράφεται μέσα από τις σειρές «ΕΠΟΧΕΣ ΚΑΙ ΣΥΓΓΡΑΦΕΙΣ» του Τάσου Ψαρρά, «ΜΟΝΟΓΡΑΜΜΑ» των Γιώργου και Ηρούς Σγουράκη και «ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΠΟΥ ΕΓΡΑΨΑΝ ΙΣΤΟΡΙΑ» του Γιώργου Ζέρβα. Ακόμα, το κλίμα της ταραγμένης δεκαετίας του ’40 έρχεται στη μικρή
οθόνη, με τις ελληνικές σειρές εποχής «ΑΚΥΒΕΡΝΗΤΕΣ ΠΟΛΙΤΕΙΕΣ» - την
αριστουργηματική τριλογία του Στρατή Τσίρκα, μέσα από τη σκηνοθετική
ματιά του Ροβήρου Μανθούλη – και «ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΚΑΙ ΟΔΟΙΠΟΡΟΙ», τηλεοπτική
μεταφορά του ομότιτλου μυθιστορήματος του Γ. Θεοτοκά, σε σκηνοθεσία
Χρήστου Παληγιαννόπουλου. Στο πλαίσιο του αφιερώματος θα μεταδοθεί και η
δημοφιλής βρετανική σειρά εποχής αυτοτελών επεισοδίων “FOYLE’S WAR”,
παραγωγής ITV.
Αναδημοσίευση από το ΒΗΜΑ 08/10/2012 14:39 http://www.tovima.gr
φαίνεται απ' το στρίψιμο που κάνει στο μουστάκι" (Αγνώστου)
Το σήμα κατατεθέν του πατέρα μου ήταν πάντα το χοντρό του μουστάκι. Στη δεκαετία του πενήντα, όταν πήγε στη Γερμανία να δουλέψει, μετά από λίγον καιρό ο προϊστάμενος στο εργοστάσιο του είπε: «Ή τη δουλειά ή το μουστάκι. Διάλεξε ποιο από τα δυο θες να χάσεις».
Την εποχή εκείνη υπήρχαν πολύ λίγοι ξένοι κι ακόμη λιγότεροι ξένοι με μουστάκι. Όταν θέλησε να μάθει τον λόγο, του είπαν ότι οι Γερμανοί συνάδελφοι τον βλέπουν και τρομάζουν. Ο πατέρας μου ήξερε καλά τι θα πει τρόμος. Είχε ζήσει τη σφαγή της Σμύρνης, είχε ζήσει το Αλβανικό Μέτωπο, τον Εμφύλιο, τη φτώχεια, την ανεργία, δεν ήθελε λοιπόν να τρομάζει τους ανθρώπους. Το ξύρισε. Τώρα όμως, τρόμαξε ο ίδιος και σε ένα μήνα το ξανάφησε. «Ας με διώξουν», είπε. «Δεν θα μου λεν οι Γερμανοί πώς να ξυρίζομαι». Δεν τον έδιωξαν, γιατί είχαν προλάβει να δούνε όλοι πως δίχως εκείνες τις τρίχες ήταν κι αυτός ένας συνηθισμένος άνθρωπος σαν τους ίδιους και δεν υπήρχε λόγος να τον φοβούνται. Είχαμε προλάβει όμως κι εμείς να διαπιστώσουμε γιατί οι γείτονές μας Γερμανοί δεν καλημέριζαν την καλημέρα μας. Μας φοβούνταν. Εμείς φοβόμασταν αυτούς κι αυτοί εμάς. Όταν μπαίναμε στο μπακάλικο να ψωνίσουμε, ο μπακάλης βιαζόταν να ξεμπερδεύει μαζί μας και, αν τύχαινε κανένας γείτονας να 'ρχεται από απέναντι, άλλαζε καλού κακού πεζοδρόμιο. Οι ποσότητες των τροφίμων που αγοράζαμε, τον είχαν τρομάξει και το είχε διαδώσει παντού. Άλλωστε μας έβλεπαν όλοι που γυρίζαμε καταφορτωμένοι. [...]. Ο δρόμος που έμεναν οι γονείς μου ήταν ένας εργατικός δρόμος που σπάνια συναντούσες άνθρωπο. Ολημερίς βρίσκονταν κλεισμένοι στα εργοστάσια, ολοβραδίς μπρος στην τηλεόραση κι ολονυχτίς κοιμούνταν. Όποιος έκανε κάτι έξω απ' αυτά, ήταν ύποπτος. Οι συμπατριώτες μας, που έρχονταν από μακριά να γιορτάσουμε τις άγιες μέρες, τους τρόμαζαν και τους πανικόβαλλαν. Παρακολουθούσαν πίσω από τις κουρτίνες τα αυτοκίνητα που κατέφθαναν γεμάτα οικογένειες, ταψιά και τεντζερέδες, και δεν μπορούσαν να καταλάβουν τι συμβαίνει. Για εκείνους ήταν άγριες μέρες και δεν ησύχαζαν, ώσπου ν' ακούσουν τα αυτοκίνητα να φεύγουν. Ρωτούσαν τον σπιτονοικοκύρη μήπως υπήρχε καμιά κρυφή ταβέρνα μες στο σπίτι του και ποιος πληρώνει όλα τούτα τα φαγιά. Εκείνος φοβόταν πιο πολύ απ’ όλους, γιατί είχε καταντήσει να 'ναι ξένος μέσα στο ίδιο του το σπίτι. Μόνο η δική του οικογένεια ήταν γερμανική κι ούτε ήξερε μέχρι πότε θα εξακολουθούσε να 'ναι. Μέσα στο αχούρι του ζούσαν άλλες δυο οικογένειες αλλοδαποί, μία ιταλική και μια ακόμα ελληνική. Οι μόνοι γκασταρμπάιτερ σ' ολόκληρη την περιοχή. Όλοι αυτοί ανεβοκατέβαιναν τις σάπιες σκάλες που χρησιμοποιούσαν η γυναίκα του και τα παιδιά του, μπαινόβγαιναν στο ίδιο αποχωρητήριο της αυλής με ξεκούμπωτα πουκάμισα και λυμένα ζωνάρια και ανοιγόκλειναν την ίδια πόρτα, που πίσω της ποτέ δεν ήξερες τι σε περιμένει. Τα 'λεγε όλα αυτά στους γείτονες, όταν τον κατηγορούσαν πως έφερε μες στα πόδια τους τούς αγριωπούς και πεινασμένους αγνώστους για μία χούφτα μάρκα. Προσπαθούσε να τους πείσει, ότι τα κεφαλάκια και τα έντερα που έβλεπαν να κουβαλάνε οι νοικάρηδές του, προέρχονταν από αρνάκια που αγόραζαν κανονικά από τα σφαγεία κι όχι από σφαγμένους Γερμανούς. Τι να πει κι ο ίδιος, που τα παιδιά του τού μιλούσαν ήδη λέξεις ακαταλαβίστικες και τρώγανε όλα αυτά […]. Το σπίτι του βρωμοκοπούσε σκόρδο χωρίς να το βάζει στο στόμα του. Όπως κι εκείνοι, μισούσε το σκόρδο κι, όμως, ήταν αναγκασμένος να ανέχεται την μπόχα του, για να μπορεί ν' αγοράζει τα λουκάνικα που τόσο αγαπούσε. Η κόρη του αγάπησε το σκόρδο, επειδή προηγουμένως αγάπησε τον Έλληνα που το 'τρωγε. Όταν περνάω από την Κολωνία, πηγαίνω και τους βλέπω. «Το καλοκαίρι θα 'ρθω στην Ελλάδα», μου λέει κάθε φορά ο παλιός μου σπιτονοικοκύρης. «Ο εγγονός μου μαθαίνει Eλληνικά». Ποτέ δεν ήρθε. Και γιατί να ’ρθει άλλωστε; Η Ελλάδα πήγε κοντά του.
Ήταν μια πολύ ευχάριστη έκπληξη χθες για μένα όταν περιμένοντας το τρένο για να πάω σε δουλειά με το μυαλό φορτωμένο σκέψεις και έγνοιες ακούω ξαφνικά από τα μεγάφωνα του σταθμού τα Βόρεια μονοπάτια του Στέλιου Πετράκη. Για πότε.. οι έγνοιες γίνανε πουλιά, σκορπίσανε και πάνε γιατί φωλιά στη σκέψη μου να κάμουν δε χωράνε..
Ο θρυλικός λυράρης και ερμηνευτής Βασίλης Σκουλάς, από τα Ανώγεια της Κρήτης θα εμφανιστεί στο Ωδείο Ηρώδου του Αττικού, για μια συναυλία στις 23 Σεπτεμβρίου. Μαζί του οι ερμηνευτές Μανώλης Λιδάκης και Μάρθα Φριτζήλα και ο δεξιοτέχνης του λαούτου και επίσης ερμηνευτής, ΜιχάληςΤζουγανάκης.
Με τον τίτλο «Κρήτη, ανάσα μου βαθειά», η μουσική συνάντηση στο Ηρώδειο θα γίνει αφορμή για να «σμίξουν» ο ιερός βράχος της Ακρόπολης με τα Κρητικά βουνά. Το πρόγραμμα της συναυλίας θα περιλαμβάνει τραγούδια από ολόκληρη τη δισκογραφική δουλειά του λυράρη, Βασίλη Σκουλά.
Μέρος των εσόδων από τη συναυλία θα δοθεί στην Κρητική Εστία, η οποία προσφέρει στέγη και υποτροφίες για σπουδές σε φοιτητές (κυρίως από την Κρήτη), που οι οικογένειες τους έχουν χαμηλό εισόδημα.
Τα εισιτήρια κοστίζουν από 21, ως 68 Ευρώ. Προπώληση: Πανεπιστημίου 39 (Στοά Πεσματζόγλου), τηλ. 2107234567 και από το www.ticketservices.gr
«Ε κακομοίρη άνθρωπε,μπορείς να μετακινήσεις βουνά, να κάμεις θάματα, κι εσύ να βουλιάζεις στην κοπριά, στην τεμπελιά και στην απιστία! Θεό έχεις μέσα σου, Θεό κουβαλάς και δεν το ξέρεις - το μαθαίνεις μονάχα την ώρα που πεθαίνεις, μα 'ναι πολύ αργά. Ας ανασκουμπωθούμε εμείς που το ξέρουμε, ας σύρουμε μπορεί να μας ακούσουν»
(από τις Αδελφοφάδες του Νίκου Καζαντζάκη)
Τελικά τι είναι αυτό που έχει πραγματική αξία σε τούτη εδώ τη ρημάδα τη ζωή; Όταν σε απορροφά η καθημερινότητα πολλές φορές χάνεις την ουσία. Δίνεις μεγαλύτερη σημασία σε γεγονότα παροδικά και κάνεις να φαίνονται σημαντικά τα ασήμαντα. Ο άνθρωπος το έχει αυτό το κακό συνήθειο. Πρέπει να πάθει για να μάθει. Αλλά κι όταν πάθει υπάρχει περίπτωση και πάλι να χάσει την ουσία. Γιατί έχει και το άλλο κακό συνήθειο: εύκολα να λησμονεί. Ένας γνωστός μου, ο Ευτύχης -καλή του ώρα- μου είπε ότι ο άνθρωπος νομίζει ότι είναι ένας μικρός θεός. Ότι μπορεί να κάνει τα πάντα και να μην πάθει πράμα. Κι έρχεται η ζωή, του ρίχνει μια κατραπακιά και τον αφήνει στον τόπο. Έτσι για να βρεθούν και πάλι οι ισορροπίες. Κι όποιος αντέχει κάνει μια συζήτηση με τον απάτό του (που λέμε και στην Κρήτη, έτσι για να μην ξεχνιόμαστε) και ξαναμοιράζει την τράπουλα. Με σύνεση αυτή τη φορά. Αφήνει στην άκρη εγωισμούς και μικρότητες και κοιτά πως να γίνει καλύτερος άνθρωπος χωρίς να τον νοιάζει τι κάνει ή τι έχει ο διπλανός του κι εκεινού του λείπει. Βλέπει την ομορφιά της ζωής ακόμα και στα πιο απλά. Σε ένα ηλιόλουστο πρωινό, στο χαμόγελο ενός παιδιού, στην αγκαλιά της αγαπημένης του και είναι πλήρης. Κι ας μην έχει παρά μόνο 1 ευρώ στην τσέπη. Μια φίλη μου είχε πάει πέρυσι στη Νότιο Αφρική. Έμενε σε φιλικό της σπίτι σε γκέτο του Γιοχάνεσμπουργκ. Της είχε κάνει απίστευτη εντύπωση ότι όλοι ήταν μες την καλή χαρά κι ας μην είχαν που την κεφαλήν κλίναι. Οι άνθρωποι εκεί ακριβώς επειδή δεν έχουν τίποτα, ζούνε μόνο για το σήμερα. Για το αύριο έχει ο Θεός. Κι εμείς εδώ στην Ελλαδίτσα, την υπέροχη αυτή χώρα που τα έχει όλα και όλοι έχουν πέσει πάνω της να την φάνε, μας τυχαίνει κάτι και τα βάφουμε μαύρα. Ξέρω, θα μου πείτε δεν είναι τόσο απλά τα πράγματα. Αν είσαι άνεργος, αν σε πνίγουν τα χρέη ακόμα χειρότερα αν είσαι άρρωστος κλπ κλπ με τι όρεξη να δεις "τα χρώματα και τα αρώματα" αυτού του τόπου; Αν όμως βρεθείς μούρη με μούρη με το Χάρο και του την σκαπουλάρεις τότε τι γίνεται; Θα σου πω εγώ. Ανασαίνεις και λες ευχαριστώ. Κάθε μέρα, κάθε ώρα, κάθε λεπτό. Δε ζητάς τίποτ' άλλο και προχωράς. Ντρέτα και χωρίς πισωγυρίσματα. Γιατί μόνο τότε εκτιμάς την αξία της ζωής. Ακόμα και της πιο μισερής. Και τότε τίποτα δεν μπορεί να σε αγγίξει.
Σήμερα θα γράψω δυο περιστατικά με πρωταγωνίστρια τη γιαγιά μιας πολύ αγαπημένης φίλης μου που μας άφησε το περασμένο Σάββατο. Αυτή η γιαγιά ήταν μορφή. Είχε πατήσει τα 90, δόντια δεν είχε αλλά όλα τα μασουλούσε κι από μυαλό ξουράφι. Θυμάμαι χαρακτηριστικά την ατάκα που είχε πει στην αδερφή μου με αυτή τη χαρακτηριστικά γλυκιά φωνούλα της:
"Τι γελάς; Πως είμαι γριά;;;" Όλα τα "έπιανε" η γιαγιά κι ας μη πολιομιλούσε.
Ένα καλοκαιρινό απόγευμα πάνε αρκετά χρόνια, αποσπερίζουμε στο πατρικό της φίλης μου σε ένα χωριουδάκι κάπου έξω απ' το Ηράκλειο, στο Μονοφάτσι (ξέρω τώρα δε λέγεται έτσι ας όψεται ο Καλλικράτης). Το παρεάκι απαρτίζουν οι γυναίκες του σπιτιού και οι ηλικίες κυμαίνονται από τα πρώτα άντα μέχρι τα τελευταία ήντα: η γιαγιά της φίλης μου, οι μαμάδες μας, η φίλη μου κι εγώ. Εμείς τα κορίτσια ακούμε, χωρίς να συμμετέχουμε, την συζήτηση που έχουν οι μαμάδες μας με το βελονάκι ανα χείρας. Κάποια στιγμή η κουβέντα φτάνει στα κομματικά και αρχίζουν να λένε τις απόψεις τους για το νέο -τότε- αίμα του πολιτικού μας γίγνεσθαι. Ο Κωστάκης ΘΑ κάμει τούτο αλλά ο Γιωργάκης ΘΑ κάμει τ' άλλο και δε συμμαζεύεται. Αυτά μας φάγανε.. Πάνω που η φίλη μου κι εγώ είμαστε έτοιμες για το χορό του Ζαλόγγου, στον πλέον ανύποπτο χρόνο πετάγεται η γιαγία και ρωτάει όλο απορία με εκείνη τη χαριτωμένη προφορά που έχουν οι γιαγιάδες του τόπου μας: "Κειός ο π....νος η Δήμητρα ίντα κάμει;;"..........Για πότε βρεθήκαμε να χτυπιόμαστε στο πάτωμα απ' τα γέλια με τη φίλη μου ούτε που θυμάμαι.
Άλλη μια δόση πάλι (που λέει κι ο μπαμπάς μου) έχουμε πάει πάλι επίσκεψη στους φίλους μας. Να σημειώσω ότι όποτε ανταλλάσσαμε επισκέψεις καθόμασταν κάμποσες μέρες ο ένας στο σπίτι του άλλου δεδομένης της απόστασης. Εμείς από Χανιά, εκείνοι από Ηράκλειο. Σε μια τέτοια "αρμένικη βίζιτα" (χε χε!) ήρθε και η ώρα του αποχαιρετισμού. Αφού τους χαιρέτησε όλους, ο πατέρας μου πλησιάζει τη γιαγιά της φίλης μου και της λέει:
- "Εγώ θειά θα φύγω τώρα.."
- "Στο καλό να πάεις" απαντάει η γιαγιά
- "Ναι, αλλά θα ξανάρθω κι όταν ξανάρθω θα φέρω την άλλη μου γυναίκα" λέει ο μπαμπάς χαριτολογώντας.
Και η γιαγιά όλο νεύρο του απαντάει:
- "Στο διάολο να πάεις"
Α ρε γιαγιά, πάντα ετοιμόλογη.. Κι εσύ "στο καλό να πάεις.."
Φώτης Αναγνωστάκης (η φωτογραφία αυτή βρίσκεται στο Ιστορικό Λαογραφικό Μουσείο Θερίσου)
Ο Φώτης
Αναγνωστάκης καταγόταν από τα Χαρχαλιανά Κισάμου. Ήταν διμοιρίτης του ΕΛΑΣ και
του Δημοκρατικού Στρατου με συμμετοχή σε πολλές ένοπλες συγκρούσεις με τους Γερμανούς
στην κατοχή και με τις ένοπλες δυνάμεις τους κράτους και του παρακράτους, στην
περίοδο του εμφυλίου πολέμου. Διακρίνονταν για την συνειδητότητα, το αδαμάντινο
ήθος και τη σεμνότητά που τον έκαναν αγαπητό στο αγωνιστικό του περιβάλλον.
Συνεπλάκη με ισχυρή δύναμη χωροφυλακής υπό τη διοίκηση του Λαζόπουλου στην ορεινή περιοχή
Μεσκλών-Ζούρβας, στις 27 Ιούλη του 1948 και παρά την ηρωική, επί δύο ολόκληρες
ώρες, άμυνά του δεν απέφυγε το θανατερό βόλι του αντιπάλου.
Το μέρος όπου συνεπλάκη και άφησε την τελευταία του πνοή ο Φώτης Αναγνωστάκης.
Διέλυσαν
λόχο χωροφυλακής
ΟΡΘΙΟΙ: Κοδέλας Γεώργιος(Καπετάν Γιώργης) από την
Κορινθία Πελοποννήσου, Σολανάκης Βασίλης
από τα Παλιά Ρούματα, Ντούλος Κώστας
από τη Λίμνη Εννιά Χωριών, Μπαντουράκης
Ζαχάρης από τα Καλουδιανά Κισάμου, Σπύρος
Σπύρου από το Σχηματάρι Βοιωτίας, Τάκης ο
ολμιστής από την Πελοπόννησο και Γοναλάκης Δημήτρης.
ΚΑΘΙΣΤΟΙ: Αναγνωστάκης Φώτης από τα Χαρχαλιανά Κισάμου, Ανδρεαδάκης
Αντώνης από τα Καμισιανά, Μαρκάκης
Αντώνης από τα Λυριδιανά Κισάμου, Ψαράκης
Σωτήρης από την περιοχή του Κορφαλώνα δυτικής Κισάμου, Αθανασάκης Επιμενείδης, Ταυρωνίτης
(ψευδώνυμο ενός στρατιώτη που αυτομόλησε και προσχώρησε στους αντάρτες στη μάχη
του Ταυρωνίτη, την πρώτη μάχη που έδωσε ο Δημοκρατικός Στρατός του Ν. Χανίων), Μπιτζανάκης Σήφης (δεύτερος από δεξιά)
και τελευταίος Μπιτζανάκης Ευθύμης
(η φωτογραφία προστέθηκε μετά).
Σημείωση:
Από τα ονόματα των καθήμενων λείπει ένα.
Οι άνδρες
της παραπάνω φωτογραφίας, αποτελούσαν μέλη ομάδας διωκόμενων αγωνιστών, που κινούνταν
στα ημιορεινά χωριά της επαρχίας Κισάμου. Αποστολή τους ήταν να εξασφαλίζουν
την ησυχία και την ειρηνική συμβίωση των κατοίκων και να προστατεύουν τους
οπαδούς του ΕΑΜ από τις τρομοκρατικές ενέργειες της αστυνομίας και των παρακρατικών
παλικαράδων. Κατά τα τέλη του Απρίλη του 1947, η ομάδα οπλισμένη με τέσσερα
οπλοπολυβόλα και πέντε αυτόματα, δέχτηκε επίθεση από λόχο χωροφυλακής, όταν
συνέλαβε και τιμώρησε όπως του άξιζε, μεγάλο τρομοκράτη της περιοχής των Εννιά
Χωριών, που προκαλούσε επεισόδια εναντίον των προοδευτικών κατοίκων της
περιοχής και βίαζε νεαρά κορίτσια. Στην κατοχή σε συνεργασία με τους Γερμανούς
είχε επιτάξει ζώα από τους κατοίκους της περιοχής για τα συσσίτια των
κατακτητών. Η επίλεκτη ομάδα του Δημοκρατικού Στρατού, αντεπιτέθηκε στους
χωροφύλακες κι ύστερα από σκληρή σύγκρουση, δύο περίπου ωρών, τους διέλυσε και
τους ανάγκασε να τραπούν σε άτακτη φυγή, με απώλειες που δεν ανακοινώθησαν από
την Αστυνομία.
"Τα τέλη του
Ιούλη συμπληρώθηκαν 30 χρόνια από το θάνατο του αξέχαστου αγωνιστή της Εθνικής
μας Αντίστασης Φώτη Αναγνωστάκη. Ο Φώτης γεννήθηκε στα Χαρχαλιανά Κισάμου.
Οργανώθηκε από τους πρώτους νέους της περιοχής στην ΕΠΟΝ. Όταν συγκροτήθηκαν οι
πρώτες αντάρτικες ομάδες ο Φώτης βγήκε στο βουνό και σαν διμοιρίτης του ΕΛΑΣ
πήρε ενεργό μέρος στον ένοπλο αγώνα και διακρίθηκε σε πολλές συγκρούσεις με
τους γερμανούς κατακτητές. Εξ αιτίας της παλικαριάς του και του ήθους του ήταν
αγαπητός απ’ όλους τους συναγωνιστές του. Μετά την απελευθέρωση ο Αναγνωστάκης
όπως και τόσοι άλλοι αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης, διώχθηκε από τις
αντιδραστικές δυνάμεις και αναγκάστηκε να βγει στο βουνό. Πιστός στον αγώνα του
λαού και στα ιδανικά της εθνικής ανεξαρτησίας, της δημοκρατίας και της
κοινωνικής προόδου, ο Φώτης έπεσε ηρωικά στις 27 του Ιούλη του 1948. Σκοτώθηκε στην ορεινή
περιοχή πάνω από τον Θέρισο σε συμπλοκή με τους «ΜΑΥδες». Κυκλωμένος του
ζήτησαν να παραδοθεί αλλά εκείνος αρνήθηκε. Η μνήμη του αξέχαστου παλικαριού θα
μείνει αξέχαστη σ’ όλους τους παλιούς συντρόφους και συναγωνιστές του." Από προφορική μαρτυρία του ανιψιού του Φώτη Αναγνωστάκη, Ι. Πατεράκη: Ο Φώτης έμεινε άταφος στην ορεινή περιοχή ανάμεσα στα χωριά Ζούρβα και Θέρισο αφού το κράτος δεν έδινε άδεια στους συγγενείς του να μεταφέρουν τα οστά του. Μετά από είκοσι χρόνια τελικά δόθηκε άδεια και μεταφέρθηκαν τα οστά του στον Άγιο Γεώργιο Χαρχαλιανών. Μέχρι τότε οι βοσκοί της περιοχής έβαζαν πέτρες γύρω γύρω για να μην τα παρασύρουν τα νερά της βροχής. Το μέρος δε εκείνο κάποιοι το ονομάζουν ακόμα "του Φώτη Αναγνωστάκη". Ένα βράδυ θυμάμαι ήρθε ο θείος μου ο Φώτης να μας δει και μου κρατούσε ένα ζευγάρι κόκκινα παπουτσάκια. Την άλλη μέρα η μάνα μου, χήρα γυναικά, πήγε στον ποταμό και τα πέταξε γιατί αν μάθαιναν λέει οι παρακρατικοί ΜΑΥδες ότι μου τα έφερε ο θείος ο Φώτης μπορεί και να μου έκοβαν τα ποδαράκια που φορούσαν αυτά τα παπουτσάκια...
Από έρευνα στο διαδίκτυο για τους ΜΑΥδες:
Μ.Α.Υ. (Μονάδες Ασφαλείας Υπαίθρου)
"Μάηδες"
λέγονταν στην καθομιλούμενη οι οπλίτες που επάνδρωναν τις μονάδες αυτές. Είχαν
ως μοναδική αποστολή την προστασία των χωριών από επιθέσεις που έκαναν διάφορες
ομάδες (γιάφκες) του "Δημοκρατικού Στρατού", που το επίσημο κράτος
αποκαλούσε κομμουνιστοσυμμορίτες. Στην καθομιλούμενη ονομάζονταν αντάρτες
(έννοια που τότε ήταν συνώνυμη με τον τρόμο). Λιγότερο συχνή ήταν η (υβριστική)
ονομασία «κατσιαπλιάδες».
Μετά το
τέλος του εμφυλίου, οι έως τότε Μ.Α.Υ. οργανώθηκαν σε Τάγματα Εθνικής Ασφαλείας
(Τ.Ε.Α.), επικεφαλής των οποίων ήταν Aξιωματικοί του Στρατού. Σε κάθε χωριό
υπήρχε ομάδα ΤΕΑ με «Αρχηγό» έναν έφεδρο Λοχία. Ήταν η απάντηση των
μετεμφυλιακών κυβερνήσεων (Βενιζέλου, Πλαστήρα, Παπάγου, Καραμανλή, Παπανδρέου)
στο σύνθημα «με τα όπλα παρά πόδα» του Ζαχαριάδη. Υπόχρεοι για υπηρεσία στα ΤΕΑ
ήταν όλοι όσοι είχαν απολυτήριο στρατού (κάτω από κάποια ηλικία) εφόσον δεν
είχαν κάποιο πραγματικό κώλυμα (σπουδές κ.λπ.). Τα ΤΕΑ διαλύθηκαν μετά τη
μεταπολίτευση.
Το 'χω ξαναγράψει και θαρρώ πολλές φορές ακόμα θα το ξαναγράψω: Ευτυχώς που υπάρχει και η κρατική τηλεόραση. Χθες το βράδυ, 20 του Ιούλη, δεν ξέχασε τη μαύρη επέτειο της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο πριν 38 χρόνια. Στη θέση της προγραμματισμένης ελληνικής ταινίας, πρόβαλλε το συγκλονιστικό ντοκιμαντέρ του Μιχάλη Κακογιάννη "Αττίλας 74", το οποίο έχω αναρτήσει ολόκληρο παρακάτω για όποιον θέλει να το παρακολουθήσει.
Δε θα γράψω πολλά λόγια, όποιος πραγματικά θέλει να μάθει περισσότερα υπάρχουν τόσοι και τόσοι που τα έχουν γράψει πριν από εμένα.. το μόνο που θέλω να πω είναι αυτό που πιστεύω. Πέρα από κάθε είδους προπαγάνδα και παραπληροφόρηση δε θα πρέπει ποτέ να βγάζουμε απ' το μυαλό μας αυτό που "άλλοι" θέλουν να μας κάνουν να ξεχάσουμε. Πως οι Κύπριοι είναι αδέρφια με τους Έλληνες. Η Ένωση ήταν πάντα ο πόθος των Κυπρίων, άσχετα αν στις μέρες μας τείνει να ξεχαστεί μαζί με την ελπίδα για ελευθερία της νήσου. Οι πραγματικοί πατριώτες δεν ξεχνούν. Ειδικά εμείς οι Κρητικοί, που παλέψαμε τόσο για την πολυπόθητη Ένωση με τη Μητέρα Πατρίδα ένας λόγος παραπάνω να μην ξεχάσουμε ποτέ..
ΥΓ. Για να είμαι ακριβοδίκαιη.. Σε σχεδόν παράλληλο χρόνο το ίδιο ντοκυμαντέρ προβλήθηκε και απο το κανάλι της Βουλής. Επίσης, αφιέρωμα στην επέτειο της εισβολής είχε και το KONTRA CHANNEL. Για τα υπόλοιπα κανάλια δεν ξέρω, αλλά ως συνήθως περί άλλωνετύρβαζαν..
Ανεργία, φτώχεια, ταραχές, χρεωκοπία – η εικόνα της Ελλάδας καταρρέει. Στα μάτια των Ευρωπαίων η χώρα φτάνει στο τέλος της. Αλλά πώς είναι πραγματικά η ζωή έξω, στους ελαιώνες, στα νησιά και στις ταβέρνες την άνοιξη του 2012;
Τον Απρίλη, την ωραιότερη εποχή του χρόνου, ο βραβευμένος με το αυστριακό τηλεοπτικό βραβείο «Romy», σκηνοθέτης της σειράς «Tatort» και καμεραμάν της ταινίας «Polt muss weinen», Fabian Eder, ξεκινά με το ιστιοπλοϊκό του ένα ταξίδι αρκετών εβδομάδων από την Κρήτη προς τη δυτική Ελλάδα, με σκοπό να διερευνήσει την ψυχική διάθεση που επικρατεί ανάμεσα στους απλούς, καθημερινούς ανθρώπους.
Πώς βιώνουν οι άνθρωποι αυτοί την κρίση; Τι σημαίνουν για αυτούς οι εν προκειμένω μεταρρυθμίσεις; Τι απέγινε η παλιά καλή Ελλάδα;
Ο Fabian Eder, κατά τη διάρκεια της απογραφής του, ανακαλύπτει, προς μεγάλη του έκπληξη, ότι υπάρχουν πολλοί άνθρωποι, οι οποίοι καταφέρνουν να παραμερίζουν έννοιες – έγνοιες, όπως ΑΕΠ, «κούρεμα χρέους» και «οικονομική κρίση». Δραπετεύουν σε καταφύγια γνώριμα: στη μουσική, τον μεσογειακό τρόπο ζωής και τις χάρες της ελληνικής κουζίνας.
«Οι άνθρωποι αναζητούν ιδανικά και προοπτικές. Έτσι στρέφονται στον παραδοσιακό τους τρόπο ζωής.» (Fabian Eder)
Η πλοήγηση μέσα από τον νησιωτικό κόσμο αναδεικνύει μια χώρα όπου αξίζει να ζει κανείς, μια χώρα, η οποία, σε αντίθεση με τα καθημερινά ρεπορτάζ για εκείνη, προάγει την ελπίδα.
Διάρκεια: 50’
Ποιότητα ανάλυσης εικόνας: 1920x1080p25
Διάρκεια γυρισμάτων: Τέλη Μαρτίου έως Αρχές Μαΐου 2012
Ολοκλήρωση παραγωγής: Τέλος Μαΐου 2012
Παραγωγή: Manfred Christ/Cosmos Factory GmbH
1η προβολή: Ιούλιος 2012 στον τηλεοπτικό σταθμό 3SAT.
Μήνυμα αφύπνισης και προβληματισμού κατά των στερεοτύπων ενάντια στην Ελλάδα, που κατακλύζουν τα διεθνή Μέσα Ενημέρωσης και φθάνουν μέχρι έναν ανθελληνικό ρατσισμό, εμπεριέχει η πρωτότυπηταινία-ντοκιμαντέρμε τίτλο«Η Ελλάδα ανθίζει»που γύρισε ο πολυβραβευμένος, γνωστός Αυστριακός συγγραφέας και σκηνοθέτης,Φάμπιαν Έντερ.
Η ταινία θα κάνει παγκόσμια πρεμιέρα το βράδυ της Τετάρτης, με την προβολή της στο κοινό πρόγραμμα των δημόσιων τηλεοράσεων των τριών γερμανόφωνων χωρών, Αυστρίας, Γερμανίας, Ελβετίας, το 3SAT, ενώ στις 10 Ιουλίου θα παρουσιαστεί στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, όπου θα προλογίσει ο πρόεδρος του, Μάρτιν Σουλτς και θα ακολουθήσει συζήτηση.
Με την ευκαιρία της αυριανής πρεμιέρας, ο πρεσβευτής της Ελλάδας στην Αυστρία, Θεμιστοκλής Δημίδης, παρέθεσε το βράδυ της Δευτέρας, στο ιστορικό κτίριο της ελληνικής πρεσβείας στο κέντρο της Βιέννης, δεξίωση προς τιμήν των συντελεστών της ταινίας- ντοκιμαντέρ και των υποστηρικτών της σχετικής πρωτοβουλίας, παρουσία και του ελληνορθόδοξου μητροπολίτη Αυστρίας- έξαρχου Ουγγαρίας και Μεσευρώπης, Αρσένιου και εκπροσώπων της δημόσιας ζωής.
Ο Έλληνας πρεσβευτής, εκφράζοντας τις ευχαριστίες της ελληνικής πλευράς, τόνισε πως η ταινία παρουσιάζει, μέσα από τις αυθεντικές απόψεις απλών ανθρώπων της, την πραγματική Ελλάδα, στην οποία οι εταίροι θα πρέπει να επιδείξουν αλληλεγγύη και η ίδια να αλλάξει πολλά κακώς κείμενα, ενώ μια ενδεχόμενη έξοδός της από την Ευρωζώνη θα ήταν, όπως σημείωσε, καταστροφική, όχι μόνο για τη χώρα αλλά για ολόκληρη την Ευρώπη.
Η διάρκειας 50 λεπτών ταινία- ντοκιμαντέρ, εντάσσεται στην γενικότερη πρωτοβουλία του Φάμπιαν Έντερ, με στόχο την ανάδειξη, με τη βοήθεια των πολυμέσων, της ομορφιάς του ελληνικού τοπίου και μιας επίκαιρης εικόνας της Ελλάδας, αντίθετης στις -όπως λέει ο ίδιος- «μανιωδώς μίζερες καθημερινές αναφορές, οι οποίες καθηλώνουν τους ανθρώπους και γεννούν φόβους, από τους οποίους πολύ λίγο απέχει το μίσος».
Η πρωτοβουλία βρίσκεται κάτω από την αιγίδα του διάσημου Αυστριακού καλλιτέχνη, συγγραφέα, ποιητή και ηθοποιού Αντρέ Χέλερ και την στηρίζουν κορυφαίες αυστριακές προσωπικότητες από το χώρο της πολιτικής και του πολιτισμού, όπως ο πρώην καγκελάριος της Αυστρίας και μεγάλος φίλος της Ελλάδας, Φραντς Βρανίτσκι, ή ο πρώην αντικαγκελάριος και υπουργός Επιστημών Έρχαρντ Μπούζεκ.
Στηρίζουν επίσης ο πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Σοσιαλιστικού Κόμματος, Χάνες Σβόμποντα, ο αντιπρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, Ότμαρ Κάρας, η ελληνικής καταγωγής αντιδήμαρχος και αναπληρώτρια κυβερνήτης του ομόσπονδου κρατιδίου της Βιέννης, Μαρία Βασιλάκου, ή ο επικεφαλής των ευρωβουλευτών του κυβερνώντος Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος, Γιεργκ Λάιχτφριντ.
Από τον χώρο του πολιτισμού, η πρωτοβουλία, στο πλαίσιο της οποίας λειτουργεί ιστολόγιο στο οποίο καταγράφεται και όλη η πορεία των γυρισμάτων της ταινίας, στηρίζεται, μεταξύ άλλων, από τους διακεκριμένους ηθοποιούς του θεάτρου και κινηματογράφου Χάραλντ Κρασνίτσερ, Καταρίνα Στέμπεργκερ, Αλεξάντερ Γκέμπελ, ή την προβεβλημένη συντονίστρια εκπομπών της δημόσιας Αυστριακής Τηλεόρασης Μπάρμπαρα Στεκλ.
Στη διάρκεια ενός μήνα, τον περασμένο Απρίλιο, οι συντελεστές της ταινίας, σε ένα ιστιοπλοϊκό ταξίδι από την Κρήτη προς τη Δυτική Ελλάδα, συνάντησαν και κατέγραψαν, μέσα από συνεντεύξεις, τις απόψεις δεκάδων απλών, καθημερινών, ανθρώπων, που είχαν ένα κοινό χαρακτηριστικό, τη νεαρή ηλικία και την απόφαση να μην εγκαταλείψουν τον τόπο τους, φεύγοντας από την κρίση, αλλά να μείνουν και να δουλέψουν για να ανθίσει και πάλι η Ελλάδα.
Στη διαδρομή αυτή με ιστιοφόρο -μια «ανοιξιάτικη Οδύσσεια, όπως την αποκαλεί ο Φάμπιαν Έντερ- που έκανε σταθμούς σε Χανιά, Ηράκλειο, Μάταλα, Άγιο Νικόλαο, Σπιναλόγκα, Ιο, Μονεμβασία, Πύργο, Ζάκυνθο, Ιθάκη, Μεσολόγγι, ο σκηνοθέτης συνοδευόταν από δύο διακεκριμένους συμπατριώτες του, τον εικονολήπτη Ρίτσι Βάγκνερ και τον φωτογράφο Αντρέας Χαντλ.
Όπως τόνισε ο κ. Έντερ, σε συνέντευξη Τύπου, που προηγήθηκε της χθεσινοβραδινής δεξίωσης στην ελληνική πρεσβεία, ο ίδιος επικέντρωσε την προσοχή του στη νέα γενιά των Ελλήνων, που πραγματικά θέλουν να αλλάξουν την Ελλάδα, που διηγούνται για τις ζωές τους, τους φίλους τους, τις έγνοιες τους, τις ελπίδες και τις επιθυμίες τους, μακριά από την υψηλή πολιτική, στον δικό τους παλμό, στον παλμό του λαού.
Στη διάρκεια του ταξιδιού οι καταγραφές τους αναρτούνταν- σε καθημερινή βάση σε τρεις γλώσσες γερμανικά, αγγλικά και ελληνικά, προκαλώντας σειρά τοποθετήσεων και συζητήσεων- στο ειδικό ιστολόγιο που είχε δημιουργήσει ο ίδιος και το οποίο δέχτηκε (και δέχεται) τις προηγούμενες εβδομάδες, δεκάδες χιλιάδες «επισκέψεις».
Επιπλέον, στο πλαίσιο της πρωτότυπης πρωτοβουλίας «Η Ελλάδα ανθίζει», δημιουργήθηκαν σύντομες εκδοχές της ταινίας- ντοκιμαντέρ, ενώ υπήρξαν στον έντυπο Τύπο, τόσο στην Αυστρία όσο και στην Ελλάδα, αλλά και σε άλλες χώρες, πολλά δημοσιεύματα (φωτορεπορτάζ, ταξιδιωτικές αναφορές, επιφυλλίδες, άρθρα).
Επιμέλεια: Κατερίνα Ιωαννίδου
Πηγή: AΠΕ/ΜΠΕ
Πρεμιέρα λοιπόν σήμερα για την ταινία του Αυστριακού Φάμπιαν Έντερ. Και όπως έχω ξαναγράψει, όταν έχεις την Κρήτη μέσα σου τη θωρείς παντού. Ήταν ευχάριστη έκπληξη λοιπόν για μένα όταν στα 10 πρώτα δευτερόλεπτα του τρέιλερ ακούω δοξαριά από κρητική λύρα και αναγνωρίζω τον "Άνεμο" του Θανάση Σκορδαλού:
Ένας καινούργιος άνεμος φύσηξε στην καρδιά μου
και μου γιατρεύει τσι πληγές που μ' άνοιξες κερά μου..
Ποτέ ανέμοι δε φυσούν δίχως κακοκαιρία
μα στην καρδιά μου εφύσηξαν κ' είσαι μικρή μου αιτία..
Στα περασάρικα πουλιά μια χάρη θα ζητήσω
μαζί τους να με πάρουνε αλλού φωλιά να χτίσω..
(η πρώτη μαντινάδα είναι από την αρχική εκτέλεση όπως υπάρχει δισκογραφικά και οι δύο τελευταίες ακούστηκαν από τον Θανάση Σκορδαλό στην τελευταία του τηλεοπτική εμφάνιση στο Creta Channel το 1997).
Καλή επιτυχία στην ταινία. Περιμένουμε να τη δούμε σύντομα κι εδώ, στην πατρίδα. Κι εύχομαι πραγματικά να κοντοζυγώνει η ώρα που θα φυσήξει για την Ελλάδα μας ένας καινούργιος άνεμος...
Στον «αέρα» βρίσκεται ήδη το True Greece, η πρωτοβουλία του Ελληνικού Οργανισμού Τουρισμού (ΕΟΤ) για την ανάδειξη της θετικής εικόνας της χώρας και την αναστροφή του κλίματος που έχει διαμορφωθεί στις διεθνείς τουριστικές αγορές και της πτώσης που συνεπάγεται στις κρατήσεις. Το νέο εργαλείο επικοινωνίας θετικών ειδήσεων στο διαδίκτυο και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, είναι μια ειδική πλατφόρμα που εντάσσεται στην υφιστάμενη καμπάνια προβολής του ελληνικού τουρισμού που διενεργεί ο Οργανισμός, καθώς στην ειδική ενότητα «The true story about Greece» στην επίσημη ιστοσελίδα του θα αναρτώνται όλες οι θετικές ειδήσεις σχετικά με την Ελλάδα. Η ενέργεια υποστηρίζεται ήδη από μια σειρά απο κρατικούς φορείς όπως η ΕΡΤ, το Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων (ΑΠΕ), το υπουργείο Εξωτερικών, σε επίπεδο παραγωγής και συγκέντρωσης οπτικού και αρθρογραφικού υλικού, καθώς επίσης και σε επίπεδο ενεργειών δημοσιότητας σε έντυπα και ηλεκτρονικά μέσα του εξωτερικού, αλλά και στα ιδιωτικά ΜΜΕ της χώρας.
Βασικές προτεραιότητες της δράσης είναι καταρχήν η ανάδειξη και ενίσχυση των ποιοτικών στοιχείων και ανταγωνιστικών πλεονεκτημάτων του ελληνικού τουριστικού προϊόντος και η ανάδειξη των θετικών μηνυμάτων που προκύπτουν μέσα από καταγεγραμμένες εμπειρίες και τοποθετήσεις επισκεπτών (video spots, web testimonials, reviews). Σε αυτή την κατεύθυνση επιλέχθηκαν ενέργειες οι οποίες βασίζονται στο τρίπτυχο «Business as Usual» (επιστροφή στα συνήθη), «Value For Money/Affordability» (σχέση ποιότητας/τιμής) και «Safety» (Ασφάλεια).
Το διαδίκτυο και τα social media έχουν ήδη χρησιμοποιηθεί με επιτυχία από τον Οργανισμό για την αναπαραγωγή ειδήσεων και τη διαχείριση της ταυτότητας και επικοινωνιακής πολιτικής της χώρας ως τουριστικού προορισμού. Σε αυτή τη βάση κρίνεται ως απαραίτητη η ανάπτυξη ενεργειών διαδικτυακής διαχείρισης φήμης (online reputation management), οι οποίες θα πλαισιώνονται απο έναν μηχανισμό συνεχούς καταγραφής και διαχείρισης όλων των σχολίων, απόψεων και εκτιμήσεων που αφορούν την Ελλάδα ως τουριστικό προορισμό (brand monitoring mechanism).
Παράλληλα για την αποστολή των θετικών και αρνητικών ειδήσεων και μηνυμάτων που εντοπίζετε στο διαδίκτυο και αφορούν την Ελλάδα ως τουριστικό προορισμό μπορείτε να επικοινωνήσετε με την αρμόδια ομάδα εργασίας του ΕΟΤ στο visitgreece@gnto.gr και να συμμετάσχετε στην πρωτοβουλία ως true supporter.
