Η Κρήτη λέει είναι νησί, μα για το χαρτογράφο. Για μένα είναι η ΖΩΗ όξω από τον τάφο... (Αγνώστου)

Δευτέρα 25 Ιουνίου 2012

Η αληθινή Ελλάδα..

Στον «αέρα» βρίσκεται ήδη το True Greece, η πρωτοβουλία του Ελληνικού Οργανισμού Τουρισμού (ΕΟΤ) για την ανάδειξη της θετικής εικόνας της χώρας και την αναστροφή του κλίματος που έχει διαμορφωθεί στις διεθνείς τουριστικές αγορές και της πτώσης που συνεπάγεται στις κρατήσεις. Το νέο εργαλείο επικοινωνίας θετικών ειδήσεων στο διαδίκτυο και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, είναι μια ειδική πλατφόρμα που εντάσσεται στην υφιστάμενη καμπάνια προβολής του ελληνικού τουρισμού που διενεργεί ο Οργανισμός, καθώς στην ειδική ενότητα «The true story about Greece» στην επίσημη ιστοσελίδα του  θα αναρτώνται όλες οι θετικές ειδήσεις σχετικά με την Ελλάδα. Η ενέργεια υποστηρίζεται ήδη από μια σειρά απο κρατικούς φορείς όπως η ΕΡΤ, το Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων (ΑΠΕ), το υπουργείο Εξωτερικών, σε επίπεδο παραγωγής και συγκέντρωσης οπτικού και αρθρογραφικού υλικού, καθώς επίσης και σε επίπεδο ενεργειών δημοσιότητας σε έντυπα και ηλεκτρονικά μέσα του εξωτερικού, αλλά και στα ιδιωτικά ΜΜΕ της χώρας.

Βασικές προτεραιότητες της δράσης είναι καταρχήν η ανάδειξη και ενίσχυση των ποιοτικών στοιχείων και ανταγωνιστικών πλεονεκτημάτων του ελληνικού τουριστικού προϊόντος και η ανάδειξη των θετικών μηνυμάτων που προκύπτουν μέσα από καταγεγραμμένες εμπειρίες και τοποθετήσεις επισκεπτών (video spots, web testimonials, reviews). Σε αυτή την κατεύθυνση επιλέχθηκαν ενέργειες οι οποίες βασίζονται στο τρίπτυχο «Business as Usual» (επιστροφή στα συνήθη), «Value For Money/Affordability» (σχέση ποιότητας/τιμής) και «Safety» (Ασφάλεια).

Το διαδίκτυο και τα social media έχουν ήδη χρησιμοποιηθεί με επιτυχία από τον Οργανισμό για την αναπαραγωγή ειδήσεων και τη διαχείριση της ταυτότητας και επικοινωνιακής πολιτικής της χώρας ως τουριστικού προορισμού. Σε αυτή τη βάση κρίνεται ως απαραίτητη η ανάπτυξη ενεργειών διαδικτυακής διαχείρισης φήμης (online reputation management), οι οποίες θα πλαισιώνονται απο έναν μηχανισμό συνεχούς καταγραφής και διαχείρισης όλων των σχολίων, απόψεων και εκτιμήσεων που αφορούν την Ελλάδα ως τουριστικό προορισμό (brand monitoring mechanism).

Παράλληλα για την αποστολή των θετικών και αρνητικών ειδήσεων και μηνυμάτων που εντοπίζετε στο διαδίκτυο και αφορούν την Ελλάδα ως τουριστικό προορισμό μπορείτε να επικοινωνήσετε με την αρμόδια ομάδα εργασίας του ΕΟΤ στο visitgreece@gnto.gr και να συμμετάσχετε στην πρωτοβουλία ως true supporter.




Πηγή: http://www.tovima.gr

Παρασκευή 22 Ιουνίου 2012

Ο ποδοσφαρικός "πόλεμος" Ελλάδας-Γερμανίας και η σημασία του σε μια χώρα που οι πολίτες της κάνουν ουρές για να πάρουν λίγες ντομάτες δωρεάν (άρθρο του Μάνου Χωριανόπουλου)


Είχαμε και έχουμε τη συνήθεια ως έθνος να κρύβουμε τα σημαντικά και δύσκολα κάτω από το χαλί και να αναγάγουμε σε "εθνικά θέματα", πράγματα απλά και εύκολα όπως μια ποδοσφαιρική αναμέτρηση.
Δεν θα μπορούσα να μας φανταστώ ποτέ να ουρλιάζουμε από χαρά, επειδή πατάχθηκε η φοροδιαφυγή, τα σχολεία έχουν βιβλία στην ώρα τους και τα νοσοκομεία γάζες.
Ενενήντα λεπτά έντασης, αδρεναλίνη, ένα σκορ στο τέλος για να αποδεικνύει ποιοι είμαστε και τι κάνουμε και ένας διαιτητής να του τα φορτώσουμε όλα, αν τα πράγματα (χτύπα ξύλο) στραβώσουν.
Η Ελλάδα αντιμετωπίζει τη Γερμανία στο Euro και εδώ και μέρες, έχει αρχίσει ο γνωστός "πόλεμος" στο διαδίκτυο και τα πρωτοσέλιδα για το πώς θα "σας δείξουν αυτοί που σας χρωστάνε" και τι θα κάνει ο Σαμαράς (και δεν μιλάω για το νέο πρωθυπουργό) στη Μέρκελ, τον Σόιμπλε και τα άλλα κακά παιδιά, βάζοντας τη μπάλα στα δίχτυα.
Το πρωινό των εκλογών, σε τηλεοπτικό πάνελ, ειπώθηκε ότι ο λαός πήγαινε στις κάλπες με καλύτερη ψυχολογία, λόγω της πρόκρισης της Ελλάδας στα προημιτελικά του Euro. Καταρχάς, ο κόσμος δεν πήγε στις κάλπες (αποχή ρεκόρ), αλλά στις παραλίες. Από εκεί και πέρα πραγματικά αναρωτιέμαι αν μια πρόκριση ακόμα και μια ποδοσφαιρική νίκη, έχει τόση σημασία σε μια χώρα που άνθρωποι αυτοκτονούν από ανέχεια ή κάνουν ουρές για λίγα λαχανικά.
Μίζερη προσέγγιση θα μου πεις. Μια χώρα σε απελπισία, χρειάζεται ενέσεις ηθικού από οπουδήποτε και τα παιδιά της εθνικής τις δίνουν και με το παραπάνω.
Καμία διαφωνία. Δεν θα μπορούσα να αμφισβητήσω ούτε τη χαρά που μας δίνει μια νίκη της εθνικής, ούτε τη σημασία που μπορεί να έχει το ποδόσφαιρο στη ζωή ενός ανθρώπου.
Αλλά είναι χρήσιμο σε μια κατεστραμμένη χώρα, να μπορείς να κατανοήσεις το σημαντικό σε μια συγκεκριμένη συγκυρία και να ιεραρχείς τις προτεραιότητες.
Μια νίκη επί της Γερμανίας θα έβγαζε τον κόσμο στους δρόμους, όταν δεν τον βγάζουν οι ουρές για φρούτα, οι αυτοκτονίες, οι περικοπές στα κονδύλια για τα Ατομα με Ειδικές Ανάγκες και οι συνταξιούχοι που ψάχνουν στα σκουπίδια.
Αυτό κάτι δείχνει και για την κατάντια μας και για το μέλλον μας. Μια ζωή πανηγυρτζήδες, μια ζωή έθνος ανάδελφον και πάντα μαχητές και ήρωες στα εύκολα, όπως είναι μια ποδοσφαιρική αναμέτρηση ή μια κόντρα του στυλ να “μαζευτούμε στο Facebook 1.000.000΄Έλληνες που φτιάχνουν γάντια του μποξ για καγκουρό, πριν κάνουν το ίδιο οι Γερμανοί”.
Την Παρασκευή το βράδυ, όσοι έχουν πληρώσει το χαράτσι και έχουν ρεύμα, θα δουν μια “εθνική μάχη”. Αν δεν είναι άνεργοι ίσως τη συνοδεύσουν με πίτσες και μπύρες και λαχανικά, αγορασμένα και όχι από τις γνωστές ουρές. Μπορεί να δουν το ματς και με φίλους, αν και πλέον ακόμα και η συνεύρεση με αυτούς είναι πολύ δύσκολη, καθώς αν έχεις δουλειά και εκείνοι όχι, ντρέπεσαι να τους δεις, έχοντας τύψεις που δεν σου ανήκουν. Αν δεν έχεις δουλειά και σε καλούν να πας να δεις το ματς, πάλι ντρέπεσαι και πάλι έχεις τύψεις που δεν σου ανήκουν.
Η εθνική απελπισία, δεν θα αλλάξει σε μια ποδοσφαιρική αναμέτρηση και είναι καλό να το επισημαίνουμε, καθώς είμαστε ένας λαός εθισμένος στα placebo (εικονικά φάρμακα).
Τα έχουμε πάρει με τις χούφτες στο παρελθόν (χρυσά μετάλλια, Euro, Ολυμπιακοί 2004). Ήρθε η ώρα να τα κόψουμε.
Υ.Γ. Καλή επιτυχία στην Εθνική. Προφανώς και οι παίκτες της δεν πρέπει να ασχοληθούν για 90 λεπτά με τα προβλήματα της χώρας. Για εκείνους, προέχει η νίκη.
* Ο Μάνος Χωριανόπουλος είναι δημοσιογράφος. Σπούδασε Επικοινωνία και ΜΜΕ στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών. Από τον Μάιο του 2007 βρίσκεται στην 24 Μedia και είναι Senior Editor του News247.gr
Πηγή: http://news247.gr

Σάββατο 16 Ιουνίου 2012

Σκέψεις προεκλογικές


Είμαστε μια ανάσα πριν από τις επαναληπτικές εκλογές. Κι εγώ σαν Ελληνίδα ψηφοφόρος με πραγματικό αίσθημα ευθύνης απέναντι στους συμπατριώτες μου αισθάνομαι πιο εγκλωβισμένη από ποτέ. Ποιο κόμμα να ψηφίσω για να βοηθήσω τον τόπο μου; Κανένα κόμμα δεν με αντιπροσωπεύει και εννοείται πως δεν ελπίζω ότι μπορεί κανείς πλέον να μας «σώσει». Την περασμένη Τετάρτη είχα πάει στη συναυλία του Γιάννη Χαρούλη στο Γκάζι. Μεταξύ άλλων το παλικάρι είπε δυο λόγια και για τις εκλογές. Δεν τα θυμάμαι ακριβώς, πάντως το νόημα ήταν ότι η ψήφος μας είναι η δύναμή μας και μας προέτρεψε να χρησιμοποιήσουμε τη δύναμή μας αυτή, με γνώμονα το καλό της νέας γενιάς. Χειροκροτήματα και μπράβο ακούστηκαν. Η αλήθεια είναι ότι ο άνθρωπος καλά έκανε και μας είπε τη γνώμη του αφού έτσι ένιωθε. Εγώ δε χειροκρότησα, μόνο μπήκα σε σκέψεις: «Αν είναι έτσι τότε εγώ γιατί νιώθω εγκλωβισμένη; Γιατί νιώθω ότι αυτή μου η δύναμη έγινε αδυναμία; Είμαι εδώ, θέλω να ψηφίσω για το καλό του τόπου μου αλλά όταν οι επιλογές που μου δίνονται δεν με αντιπροσωπεύουν τι κάνω;»


                                                          Σάμπως δεν είμαστε όλοι μας ισοβίτες;;


Ψηφίζεις το λιγότερο κακό μου είπαν κάποιοι. Και αν εγώ δε θέλω να ψηφίσω το λιγότερο κακό αλλά με δεδομένη την κατάσταση και την έλλειψη επιλογής αναγκάζομαι να το κάνω, τότε για ποια δύναμη και για ποια ελευθερία βούλησης μιλάμε; Και εν τέλει, ποιο είναι το λιγότερο κακό;
Σημασία έχει να ψηφίσεις κάποιον με προοπτική να μπει στη Βουλή για να πιάσει τόπο η ψήφος σου, λένε άλλοι. «Έχω επιχείρηση και θεωρώ αδιανόητο να βγούμε απ’ το ευρώ γιατί θα καταστραφώ μου είπε ένας γνωστός. Εννοείται ότι πρέπει να ψηφίσω ένα κόμμα που θα μπει στη Βουλή. Αν ψηφίσω με γνώμονα το καλό της επιχείρησης, πρέπει να ψηφίσω ΝΔ. Αν ψηφίσω με βάση τα πιστεύω μου, πιο κοντά σ’ αυτά με βάση τις επιλογές που έχω, έρχεται το ΣΥΡΙΖΑ. Αρά τι κάνω; Αδιέξοδο».
Αδιέξοδο.. Γιατί αν το καλοσκεφθείς, αριστερά και δεξιά είναι ένα και το αυτό. ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ για μένα προσωπικά δε διαφέρουν σε τίποτα. Είναι εδώ για την καρέκλα και το φαγοπότι (βασικά και οι υπόλοιποι γι’ αυτά είναι εδώ). Ο κ.Σαμαράς ειδικά μου φαίνεται ο πιο απελπισμένος (σίγουρα και άλλοι θα είναι, αλλά αυτός το δείχνει περισσότερο νομίζω) . Σα να θέλει να προλάβει να γλύψει κι αυτός κανένα κόκκαλο πριν γίνουν όλα ρημαδιό. Το κόμμα του είναι ανοιχτό σε όλους. Κουτσοί, στραβοί στον Άγιο Παντελεήμονα που λέει και ο λαός. Μέχρι και η Ντόρα γύρισε στη ΝΔ. Ε ρε, θα τρίζουν τα κόκκαλα της Μαρίκας! Μπορεί και όχι όμως, βλέπεις δεν ξέρεις τις συμφωνίες που γίνονται κάτω από το τραπέζι και τις απολαβές που θα έχει η κυρία. Ο δε κ. Τσίπρας, την έχει δει εθνοσωτήρας απέναντι στη «Μάνταμ Μέρκελ». Από παντού δέχεται λάσπη και αυτό τον έχει κάνει συμπαθή σε μια μερίδα πολιτών που θα τον ψηφίσουν γι’ αυτό το λόγο. Να του δώσουν μια ευκαιρία για να δείξει την αξία του σε αυτούς που τον λασπολογούν (δεν τα βγάζω απ’ το μυαλό μου αυτά.. ένας γνωστός μου, πολιτικός μηχανικός, μου τα είπε). Για την ασάφεια στις προγραμματικές δηλώσεις του κόμματος δε βλέπω να μιλάει κανείς. Βέβαια.. μας έχει φάει το θεαθήναι. Η επιφάνεια είναι που μετράει και όχι η ουσία. Την περασμένη Πέμπτη παρακολουθούσα με φίλες το περιβόητο βίντεο Κασιδιάρη-Κανέλλη στο youtube. Αφού το είδαμε, σοκαριστήκαμε, γελάσαμε (δε θα το κρύψω έγινε και αυτό) και εν τέλει το καταδικάσαμε, γυρίζει μια κοπέλα από την παρέα και λέει το εξής κουφό: «Πάντως ο Κασιδιάρης είναι ωραίο γκομενάκι..» Έμεινα.. Προκόπης (για να χρησιμοποιήσω και μια ατάκα της μοδός). Βέβαια τι να περιμένεις από ένα λαό που στην πλειοψηφία του, το μόνο που τον νοιάζει είναι τι θα φορέσει, που θα διασκεδάσει και πόσοι θα κάνουν like στη νέα φωτογραφία με την αφεντομουτσουνάρα του σε πρώτο πλάνο που ανήρτησε στο χρονολόγιο (sic) του facebook; Ξέρω δεν είναι όλοι έτσι αλλά η πλειοψηφία δυστυχώς είναι. Αυτό αποδεικνύεται από τα γεγονότα. Λέμε ότι είμαστε πατριώτες αλλά όταν έρθει η ώρα να το αποδείξουμε κοιτάμε το προσωπικό μας συμφέρον. Αυτό δεν είναι κάτι καινούργιο βέβαια.
Τον τελευταίο καιρό έχω μονίμως ένα πλάκωμα στο στήθος. Άλλες μέρες είναι λιγότερο έντονο και άλλες περισσότερο. Βλέπω ότι δεν υπάρχει καμία διέξοδος από αυτό το τούνελ. Ή μάλλον υπάρχει αλλά είναι σχεδόν ακατόρθωτο να ξεφύγουμε. Γιατί πολύ απλά πρέπει να αλλάξουμε νοοτροπία. Και πες ότι ένα ποσοστό είναι διατεθειμένο να το κάνει.. δεν είναι όλοι όμως. Κι εδώ χρειάζεται συνολική προσπάθεια και όχι μεμονωμένη.
Για παράδειγμα, δεν επιτρέπεται να είμαι Έλληνας και δη Κρητικός και να είμαι Χρυσαυγίτης τη στιγμή που γνωρίζουμε όλοι πολύ καλά ότι δεν υπάρχει σπίτι Κρητικού που να μη ντύθηκε στα μαύρα κατά τη διάρκεια του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου. Αυτό σημαίνει ότι είμαι ανιστόρητος και απαίδευτος. Διαφορετικά ή ανόητος είμαι, όποτε έχω ένα ελαφρυντικό και απαλλάσσομαι «λόγω βλακείας» ή υποκινούμενος. Σε αυτή την περίπτωση είμαι μαγαρισιά που λέμε στον τόπο μου και ντροπιάζω τη φυλή μου. Δεν αναφέρομαι τυχαία ούτε σε αυτή την περίπτωση καθώς μετά το συμβάν μεταξύ Κασιδιάρη και Κανέλλη είδα να ξεφυτρώνουν σαν τα μανιτάρια οι μικροί φασίστες που έκρυβαν κάποιοι μέσα τους και αρκετοί δυστυχώς είναι Κρητικοί. Και πριν γυρίσει κάνεις να μου πει ότι και στον Εμφύλιο, Έλληνες σκότωναν Έλληνες, να απαντήσω ότι αν διαβάσουμε λίγο ιστορία θα δούμε ότι κι εκεί οι ξένοι μας βάλανε να φαγωθούμε. Πότε επιτέλους θα ξεστραβωθούμε; Οι πολιτικοί μας, μηδενός εξαιρουμένου μας θεωρούνε πανίβλακες σα λαό. Εφόσον εκφοβιζόμαστε και χειραγωγούμαστε τόσο εύκολα μήπως είμαστε τελικά; Η λύση στο πρόβλημά μας δεν είναι εύκολη και παρ’ τε το χαμπάρι. Χρειάζεται αναδιάρθρωση του συστήματος στο σύνολό του. Για τα κακά της μοίρας μας δε μας φταίνε ούτε οι λαθρομετανάστες, ούτε κανένας. Θεωρώ ότι είμαστε λίγο πριν τον πάτο (τον πάτο δεν τον πιάσαμε φαινομενικά τουλάχιστον γιατί αλλιώς θα βασίλευε χάος). Πρέπει όλοι να κάνουμε μια γερή ενδοσκόπηση αλλά λίγοι έχουμε τα κότσια να έρθουμε αντιμέτωποι με τον αληθινό, το «γυμνό» μας εαυτό. Από τη στιγμή που πραγματικά καταλάβουμε ποιοι είμαστε και τι θέλουμε απ' τη ζωή μας μέσα σε αυτό τον χιλιοβασανισμένο τόπο, τα πράγματα γίνονται πιο απλά. Αλλά αυτό είπαμε, θέλει κότσια. Είναι εύκολο να αποκαλείς άντρακλα τον Κασιδιάρη και τον κάθε Κασιδιάρη που βαράει ΓΥΝΑΙΚΕΣ και να μη στέκεσαι στο αληθινό γεγονός: ότι πρόκειται για ένα άτομο που δε σέβεται πρώτα τον εαυτό του και μετά τους γύρω του. Αλλά αρκετή αξία έδωσα και στη Χ.Α. και στους χειραγωγημένους οπαδούς της.
Κλείνω με ένα τελευταίο σχόλιο σχετικά με την κατάπτυστη προεκλογική διαφημιστική καμπάνια της ΝΔ με τους μαθητές που ρωτούν το δάσκαλο γιατί η Ελλάδα δεν είναι στο ευρώ χωρίς να παίρνουν απάντηση. Είναι ότι χυδαιότερο έχω δει σε διαφημιστικό σποτ. Να καταφεύγεις σε τέτοιου είδους λαϊκίστικες ενέργειες για να πάρεις μια ψήφο. Να χτυπάς πάνω στο πιο ευαίσθητο σημείο ενός γονιού. Στην αγωνία και το φόβο για το μέλλον του παιδιού του. Και μη νομίζετε ότι πληρώσανε λίγα γι’ αυτό το σποτάκι. Η παραγωγή είναι καλοδουλεμένη άρα και καλοπληρωμένη. Μπράβο στον πατριώτη που την σκέφτηκε.
Μέχρι αυτή την ώρα πάντως δεν έχω αποφασίσει τι να ψηφίσω. Μπήκα στο ίντερνετ να ρίξω μια τελευταία ματιά αλλά μάταια. Δεν είναι μόνο το γεγονός ότι δε με εκφράζει κανένα κόμμα. Επιπλέον, είναι και το γεγονός ότι έχω χάσει πλήρως την εμπιστοσύνη μου. Αύριο ξημερώνει μια νέα μέρα που είπε και η Σκάρλετ Ο’ Χάρα. Για να δούμε τι μας επιφυλάσει..

Η Κρήτη μέσα μου (μέρος 1ο)

Εκείνος που κουβαλεί την Κρήτη μέσα του, τη θωρεί παντού. Ακόμα κι εκεί που φαινομενικά δεν υπάρχει. Στην ιταλική όπερα "Il trovatore" (ο τροβαδούρος) του Giuseppe Verdi -που παρουσιάστηκε προ ημερών στο Ηρώδειο- υπάρχει μια αναφορά στον τροβαδούρο που τραγουδεί γλυκόλαλα με συνοδεία το λαγούτο του. Όταν η Κρήτη είναι μέσα σου λοιπόν, αυτή και μόνο η αναφορά αρκεί για να κάνεις τον συνειρμό...
...ετούτος ο τραγουδιστής κι αυτός ο λαουτάρης είναι μεγάλης δύναμης,είναι μεγάλης χάρης. 
Ο Ερωτόκριτος τραγουδισμένος από τον πιο χαρισματικό κρητικό λαγουτιέρη των ημερών μας κατά την ταπεινή μου γνώμη, τον Ψαρογιώργη: 


Δε λέω πολύ καλή και η όπερα αλλά το συναίσθημα που νιώθω ακούγοντας μια τόσο καλή απαγγελία του Ερωτόκριτου, ε.. δεν το αλλάζω με όλες τις όπερες του κόσμου..

Κυριακή 10 Ιουνίου 2012

Ευτυχώς που υπάρχει και η κρατική τηλεόραση...

Δυο εκπομπές που αξίζει να τις παρακολουθήσει κανείς προβάλλονται σήμερα στη ΝΕΤ.


Η πρώτη είναι η "Μηχανή του χρόνου" του Χρίστου Βασιλόπουλου στις 17:00. Πρόκειται για το 2ο μέρος του αφιερώματος στη Μάχη της Κρήτης και στα αντίποινα των Γερμανών εις βάρος των κατοίκων της μεγαλονήσου (το 1ο μέρος ήταν αφιερωμένο στο μαρτυρικό Κοντομαρί) . Η σημερινή εκπομπή με τίτλο "ΚΑΝΔΑΝΟΣ: ΤΟ ΧΩΡΙΟ ΠΟΥ ΕΚΘΕΜΕΛΙΩΣΕ Η ΒΕΡΜΑΧΤ" είναι αφιερωμένη στα μαρτυρικά χωριά Κάνδανος και Κακόπετρος.





Το χωριό Κάνδανος κοντά στα Χανιά, όπου σε μάχες έχασαν τη ζωή τους αρκετοί Γερμανοί, ήταν το πρώτο χωριό στην Ευρώπη, το οποίο έκαψαν ολοσχερώς, προσπάθησαν να εκθεμελιώσουν κάθε πέτρα οικήματος και απαγόρευσαν στους κατοίκους να επιστρέψουν στα σπίτια τους όσο διαρκούσε η κατοχή. Μάλιστα μια επιγραφή των Γερμανών έγραφε: «Εδώ υπήρχε η Κάνδανος. Κατεστράφη προς εξιλασμόν της δολοφονίας 25 Γερμανών στρατιωτικών». Είναι η μοναδική περίπτωση εγκλήματος πολέμου, όπου ο θύτης όχι μόνον αναγνωρίζει το έγκλημά του, αλλά το προπαγανδίζει προς παραδειγματισμό των υπολοίπων.

Λίγο πριν από την Κάνδανο, στον Κακόπετρο, γερμανικό απόσπασμα εισέβαλε μέσα σ´ ενα αγροτόσπιτο και σκότωσε πέντε ανυπεράσπιστες γυναίκες και ένα νήπιο. Στο μαρτυρικό χωριό των Χανίων τα εγκλήματα της Βέρμαχτ ήταν πολλά. Η οικογένεια της Ολυμπίας Δεσποτάκη ξεκληρίστηκε. Η μητέρα της Μαρία, εν αγνοία της έκανε το τραπέζι στους δολοφόνους των τεσσάρων αγοριών της! Μαγείρεψε στους Γερμανούς στρατιώτες τις κότες που είχαν αρπάξει, αλλά δεν ήξερε ότι λίγο πριν οι άνδρες της Βέρμαχτ είχαν στήσει στο εκτελεστικό απόσπασμα τα παιδιά της.

Η «Μηχανή του χρόνου» έκανε ενδελεχή έρευνα για την τιμωρία όσων διέπραξαν εγκλήματα πολέμου στη Κρήτη. Οι υπεύθυνοι δεν λογοδότησαν ποτέ. Ο πτέραρχος Στουντέντ καταδικάστηκε σε μόλις πέντε χρόνια φυλάκιση, ενώ μεταπολεμικά έγινε σύμβουλος του Γερμανού καγκελάριου Αντενάουερ.
Ο αντικαταστάτης του στην Κρήτη, στρατηγός Αντρέ ,ενώ αρχικά είχε καταδικαστεί σε τέσσερις φορές ισόβια, αφέθηκε ελεύθερος την δεκαετία του 50 μετά από έντονες πιέσεις που δέχθηκε η Ελλάδα, από την πλευρά της Γερμανίας. 

Η δεύτερη εκπομπή προβάλλεται στις 19:00 στα πλαίσια της μαύρης επετείου της σφαγής του Διστόμου που έγινε σαν σήμερα 10 Ιουνίου 1944. Πρόκειται για το ντοκιμαντέρ "Ένα τραγούδι για τον Αργύρη". Πρόκειται για την τραγική ιστορία του Αργύρη Σφουντούρη, ο οποίος σε ηλικία τεσσάρων ετών είδε τους γονείς του και δεκάδες συγχωριανούς του να σφαγιάζονται από τους Γερμανούς στο Δίστομο τον Ιούνιο του 1944. Γεγονός που τον κατατρέχει σε όλη του τη ζωή παρότι έγινε ένας διακεκριμένος επιστήμονας. Το ντοκιμαντέρ έχει τιμηθεί με τα βραβεία: SPECIAL AWARD "Succes Zurich" of the Zurich Film Foundation, PUBLIC AWARD Thessaloniki Documentary Film Festival 2007, PUBLIC AWARD Los Angeles Greek Film Festival 2007. Συμμετείχε στα φεστιβάλ: "Kontakt" Int. Dokumentarfilmfestival Kiev (competition), Dokfest Munchen, 2007 (competition), Festival IFFI Innsbruck, Int. Filmfestival Locarno, IFFS Sarajevo, Bogota, Kerala (all 2007), Nikosia, Tirana, St. Petersburg, Belgrad (2008). Ενώ συμμετείχε στο 2007 Swiss Film Award "Best Documentary DOC ON AIR.


Πρωταγωνιστούν: Αργύρης Σφουντούρης, Χρυσούλα Τζάθα Σφουντούρη, Αστέρω Λιάσκου Σφουντούρη, Κονδυλία Σφουντούρη, Χαράλαμπος Γιάγκος 
Παραγωγή:Ελληνική

Σκηνοθέτης: Stefan Haupt

Σενάριο: Stefan Haupt

Παραγωγή: Fontana Film GmbH, Zυρίχη

Σε συνεργασία με την ΕΡΤ, την Κρατική Ελβετική Τηλεόραση SF DRS και το Υπουργείο Πολιτισμού Bundesamt für Kultur. 





Ποιος είναι ο Αργύρης Σφουντούρης:


Ο Αργύρης Σφουντούρης γεννιέται το 1940 στο Δίστομο/Ελλάδα. Οι τρεις αδελφές του είχαν ήδη γεννηθεί, και τώρα οι γονείς χαίρονται για την γέννηση του πρώτου τους γιού. Και μαζί τους χαίρεται και ο παππούς, που θα έχει έναν εγγονό, που σύμφωνα με την παράδοση θα πάρει το όνομά του: Αργύρης.Τον Απρίλιο του 1941 εισβάλλει η Βέρμαχτ στην Ελλάδα. Ως συνέπεια της κατοχής ο πληθυσμός των πόλεων σύντομα αρχίζει να υποφέρει αφάνταστα από τον λοιμό. Αντίθετα από τις πόλεις, η καθημερινότητα του χωριού στην κατοχή, μακριά από τις πόλεις, αντέχεται. Όμως, στις 10 Ιουνίου του 1944 χτυπάει το χωριό μια απρόσμενη συμφορά. Αφού στρατιώτες μιας γερμανικής ειδικής μεραρχίας των Ες-Ες κλείνουν τους δρόμους προς το χωριό, αρχίζει αυτό, που οι Γερμανοί τότε το ονόμασαν «μέτρα εξιλέωσης»: Ως εκδίκηση για το θάνατο μερικών συμπατριωτών τους σε μία μάχη με Έλληνες αντάρτες κοντά στο διπλανό χωριό, οι Γερμανοί στρατιώτες σκοτώνουν πρώτα 12 αγρότες και μετά σφάζουν ολόκληρο τον πληθυσμό του χωριού. Σκοτώνουν πάνω από 200 κατοίκους, βρέφη, παιδιά, εγκύους γυναίκες, ακόμη και τους ηλικιωμένους του χωριού. Ο Αργύρης χάνει τους γονείς του και άλλους 30 συγγενείς. Η σφαγή, που γίνεται μόλις τέσσερις μέρες μετά την εισβολή των συμμάχων στη Νορμανδία (6 Ιουνίου του 1944), θεωρείται μία από τις μεγαλύτερες θηριωδίες του είδους της.

Στο ορφανοτροφείο

Το αγόρι, που δεν έχει κλείσει ακόμη τα τέσσερα, το πηγαίνουν σ' ένα ορφανοτροφείο στον Πειραιά, όπου έχουν εισηχθεί πολύ περισσότερα από χίλια ορφανά του πολέμου. Επειδή είναι σκελετωμένος από την πείνα, τον πηγαίνουν σ' ένα πιο μικρό ορφανοτροφείο στην άλλη άκρη της Αθήνας. Εδώ μπορεί να γίνει μία καλύτερη, πιο ατομική περίθαλψη, αλλά κι εκεί, μία και έχει προβλήματα με το στομάχι, δυσκολεύεται να αφομοιώσει την τροφή.
Πέρα από αυτό δεν έχει καταλαγιάσει και ο εξωτερικός κίνδυνος: ενώ ο Παγκόσμιος Πόλεμος κοντεύει να τελειώσει, αρχίζει στην Ελλάδα ένας πικρός, μακρόχρονιος εμφύλιος πόλεμος ανάμεσα στους αντάρτες της αριστεράς και στα παρακρατικά σώματα της δεξιάς, τους κυβερνόφρονες, τα οποία υπόστηρίζουν πρώτα οι Άγγλοι και αργότερα οι Αμερικανοί — γιατί κατά τη γνώμη τους δεν επιτρέπεται οι αριστεροί σε καμία περίπτωση να πάρουν τα ηνία της χώρας στο χέρι. Οι πρώτοι οιωνοί του Ψυχρού Πολέμου.
΄Ομως τότε, ο Αργύρης είναι στο μεταξύ οχτώμισι χρονών, εμφανίζεται μια αποστολή του Ερυθρού Σταυρού στο ορφανοτροφείο και διαλέγει μερικά παιδιά, που προορίζονται να σταλούν σε ταξίδι σε μία μακρινή χώρα: ένα ταξίδι στην Ελβετία, στο παιδικό χωριό Πεσταλότσι του Τρόγκεν. Σ'ένα σπίτι με Έλληνες «κατ΄ οίκον γονείς» και με ελληνόπουλα ορφανά πολέμου, σ'ένα χωριό με παιδιά απ' όλη την Ευρώπη, σε μία «άθικτη» χώρα, σ' ένα καινούριο μέλλον.

Μακριά από την πατρίδα — καινούρια πατρίδα

Για την μεταπολεμική Ελβετία το παιδικό χωριό Πεσταλότσι θεωρείται η προσωποποίηση ενός καθ΄ εαυτού ελβετικού ιδεώδους: Σκοπός είναι εδώ να γίνεται πραγματικότητα η ανθρωπιστική δέσμευση, να προσφέρεται βοήθεια, να επουλωθούν οι πληγές του πολέμου, να γίνεται δυνατή η συμβίωση και η συμφιλίωση διαφορετικών εθνικών ομάδων στην καρδιά της Ευρώπης. Μετά από μία αρχικά πεισματώδη αντίσταση ιδρύεται σύντομα δίπλα στο πολωνικό, ουγγρικό, ελληνικό, ιταλικό, αγγλικό και γαλλικό σπίτι και ένα γερμανικό σπίτι, που όμως την αρχική περίοδο διευθύνεται από τον Ελβετό Διευθυντή Άρθουρ Μπιλ (Arthur Bill) — ανέχονται μεν τα γερμανικά παιδιά, Γερμανούς ενήλικες ωστόσο μόνο χρόνια μετά τους δέχονται στο χωριό.
Σιγά-σιγά ο Αργύρης ξαναβρίσκει τις δυνάμεις του και κερδίζει την προσοχή (των δασκάλων του), και μπορεί στη συνέχεια να επισκεφτεί το λύκειο στο Τρόγκεν. Μετά το απολυτήριο πηγαίνει στη Ζυρίχη, όπου σπουδάζει στο Πολυτεχνείο (ΕΤΗ) μαθηματικά, πυρηνική φυσική και αστροφυσική.
Ο Αργύρης, μικρός ακόμα και καθηγητής της φυσικής, αρχίζει να γράφει ποιήματα και δοκίμια. Εδώ και πολύ καιρό σκέφτεται, μιλάει και γράφει στα γερμανικά — πράγμα για το οποίο τον κατηγορούν στις επισκέψεις του στο πατρικό του χωριό, αν και όχι στα ανοιχτά, ότι τάχα είναι προδότης … Επίσης αρχίζει να μεταφράζει τους ποιητές και συγγραφείς της πατρίδας του (Καζαντζάκη, Καβάφη, Σεφέρη, Ρίτσο και πολλούς άλλους) στη γερμανική γλώσσα. Οι μεταφράσεις του, οι βιβλιοκρισίες και νεκρολογίες δημοσιεύονται πολύ τακτικά στην εφημερίδα «Neue Zürcher Zeitung», στο περιοδικό «du», στην εφημερίδα «Tages Anzeiger» και σε άλλα περιοδικά.

Η Χούντα

Τότε, το 1967, γίνεται το πραξικόπημα των στρατιωτικών στην Ελλάδα. Μία βίαια δικτατορία κυβερνά την Ελλάδα. Πάνω από 100.000 συμπατριώτες — πολιτικά αλλόφρονες, διανοούμενοι, συγγραφείς, μουσικοί όπως π.χ. ο Μίκης Θεοδωράκης, αριστεροί … καταδιώκονται τα επόμενα εφτά χρόνια, ...μπαρκάρουν για ερημονήσια, συλλαμβάνονται, βασανίζονται. Μαζί με φοιτητές από τη Ζυρίχη και πολιτικούς διοργανώνει ο Αργύρης μόλις ένα μήνα μετά την ανάληψη της εξουσίας μία διαδήλωση «Ενάντια στη Χούντα στην Ελλάδα», όπου μιλούν και ο Max Frisch και ο August E. Hohler. Στη Ζυρίχη εκδίδει το πολιτιστικό περιοδικό «Προπύλαια», στο οποίο δημοσιεύει νέα ποιήματα και άλλα έργα, τα οποία απαγορεύονται στην Ελλάδα.
Πιστεύει ότι έτσι μπορεί ο ίδιος να αγωνιστεί , έτσι ώστε να επανεγκατασταθεί η δημοκρατία στην πατρίδα του.
Tο 1970 τιμάται για αυτό με ένα τιμητικό βραβείο από το συμβούλιο της Κυβέρνησης της Ζυρίχης. Ένας ξαδελφός του τον προειδοποιεί τηλεφωνικά και έτσι ακυρώνει τελευταία στιγμή ένα ταξίδι που είχε προγραμματίσει για την Ελλάδα, — και αυτός θα είχε πέσει θύμα των εκκαθαριστικών δράσεων του Στρατού.
Γιατί στην Ελλάδα τον έχουν γραμμένο εδώ και καιρό στη μαύρη λίστα. Για αυτό και δεν του ανανεώνουν το διαβατήριό του στο Ελληνικό Προξενείο της Ζυρίχης. Και δεν κατέχει ελβετικό διαβατήριο, γιατί οι απόφοιτοι του παιδικού χωριού προβλέπεται να επιστρέψουν στην πατρίδα τους. Από αυτήν την στιγμή δεν του επιτρέπουν πλέον να ταξιδέψει• η Ελβετία που τον φιλοξενεί, του γίνεται εξορία. Και έτσι υποβάλλει αίτηση πολιτογράφησης, που διαρκεί 52 μήνες για να γίνει δεκτή — και εδώ στην Ελβετία οι υπηρεσίες διαθέτουν ήδη έναν φάκελο για τον νεαρό…

Ο κοσμοπολίτης

40 χρονών ακολουθεί μία ριζοσπαστική ρήξη: ο Αργύρης αποφασίζει να ασχοληθεί με την αναπτυξιακή βοήθεια, κάνει μεταπτυχιακές σπουδές στην Ανάπτυξη και Συνεργασία (NADEL) στο Πολυτεχνείο της Ζυρίχης (ΕΤΗ), και στη συνέχεια περνάει μερικά χρόνια στη Σομαλία, στο Νεπάλ και στην Ινδονησία, όπου συνεργάζεται σε ένα πρόγραμμα για την ίδρυση Ανώτατων Τεχνικών Σχολών. Αργότερα θα χαρακτηρίσει αυτή την εποχή ως την ωραιότερη της ζωής του: «σαν να έσβηνε εκεί κατά κάποιον τρόπο το παρελθόν μου και όλα τα τραγικά, που είχα ζήσει, χωρίς να το έχω απωθήσει και χωρίς να είναι πλέον ένα θέμα που απαγορεύεται να το θίξει κανείς, σαν ταμπού. Ανήκει και αυτό στη ζωή, χωρίς να πονάει.»
Επανένωση — Αποζημίωση
Στο μεταξύ το 1990, πίσω στην Ευρώπη, έχει πέσει το τείχος του Βερολίνου. Με αυτή την επανένωση της Γερμανίας παρουσιάζεται μία καινούρια, εξαιρετικά ενδιαφέρουσα νομική κατάσταση. Γιατί για πρώτη φορά, σχεδόν 50 χρόνια μετά τη λήξη του πολέμου, θα μπορούσε να είναι εφικτό, να ζητήσει κανείς αποζημίωση για τα φρικτά που έχει υποστεί ο κόσμος στον πόλεμο.

«Συνέδριο για την Ειρήνη»

Με αφορμή την 50ή επέτειο της σφαγής του Διστόμου ο Αργύρης διοργανώνει το 1994 σε συνεργασία με την κοινότητα του Διστόμου στο Ευρωπαϊκό κέντρο πολιτισμού στους Δελφούς ένα «Συνέδριο για την Ειρήνη». Σκοπός είναι οι συμμετέχοντες του συνεδρίου να εξετάσουν τα θέματα «Μνήμη — Θρήνος — Ελπίδα» για τις προσπάθειες στην Γερμανία, στην Ελλάδα και αλλού για την αποζημίωση, την υπερνίκηση του μίσους και την συμφιλίωση. Καταφτάνουν συνολικά 19 εισηγήτριες και εισηγητές, ιστορικοί, δημοσιογράφοι, ερευνήτριες του εγκεφάλου, κοινωνιολόγοι, ψυχαναλυτές, αντιστασιακοί, κοινωνικοί λειτουργοί ανηλίκων, νομομαθείς από την Αθήνα, την Ζυρίχη, το Βερολίνο και άλλες πόλεις.
Γίνεται μία ανταλλαγή των αποτελεσμάτων της έρευνας, συζητούνται προϋποθέσεις για την ειρηνική συμβίωση και τη συμφιλίωση των λαών, ψυχολογικά αίτια, που καθιστούν δυνατές τέτοιες απάνθρωπες πράξεις. Μόνο μια ομάδα δεν αντιπροσωπεύεται: παρόλες τις εντατικές προσπάθειες και τα αιτήματα δεν δέχτηκε κανένας Γερμανός πολιτικός, ούτε και ο Γερμανός Πρέσβης της Αθήνας, να συμμετέχει στο συνέδριο. Για τον Αργύρη μία μεγάλη απογοήτευση.
Επειδή γνωρίζει την μεγάλη σημασία του γερμανικού συμβολαίου της επανένωσης, επισκέπτεται τη γερμανική πρεσβεία στην Αθήνα. Ρωτάει λοιπόν τώρα πώς θα μπορούσε να εγείρει μία αξίωση για αποζημίωση για τις ζημιές των συνεπειών του πολέμου. Τον Ιανουάριο του 1995 λαμβάνει ως απάντηση μία επιστολή της πρεσβείας, η οποία αναφέρει αυτολεξεί ότι η σφαγή πρέπει να θεωρηθεί ως «μέτρο στα πλαίσια της διεξαγωγής του πολέμου», και ότι για το λόγο αυτό δεν υφίσταται δικαίωμα αποζημίωσης. Το γεγονός ότι η βαρύτητα της σφαγής ακόμα και 50 χρόνια μετά δεν αναγνωρίζεται πλήρως, αλλά αντιθέτως υποβιβάζεται, τον πληγώνει βαθιά.

Η Αγωγή

Πολύ γρήγορα- χωρίς να χάσει χρόνο- καταθέτει ο Αργύρης μαζί με τις τρεις του αδελφές στη Γερμανία αγωγή. Παράλληλα με αυτό καταθέτουν αγωγή στην Ελλάδα 290 ζημιωθέντες, συγγενείς και επίγονοι από το Δίστομο .
Για την Γερμανία το θέμα αυτό εξελίσσεται σε ένα πολύ λεπτό θέμα. Εάν η αγωγή του Αργύρη ή η ομαδική αγωγή από το Δίστομο έχει τελικά επιτυχία, θα είχε αυτό ως αποτέλεσμα μία πλημμύρα αξιώσεων αποζημίωσης με συνέπεια η Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας να αναγκαστεί να αντιμετωπίσει τεράστιες διεθνείς αξιώσεις, τις οποίες μπόρεσε για δεκαετίες μέχρι σήμερα να τις αποκρούσει και να τις αναβάλει.
Στα επόμενα χρόνια απορρίπτουν την αγωγή και το Πρωτοδικείο της Βόννης και το Εφετείο της Κολωνίας αλλά και το Γερμανικό Ακυρωτικό Δικαστήριο της Καρλσρούης, παραδόξως και με εν μέρει αντιφατικές αιτιολογήσεις: ιδιώτες δεν μπορούν να προβάλλουν αξιώσεις, και σίγουρα όχι αξιώσεις, τις οποίες μπορούν οι ίδιοι να προβάλλουν έναντι του Γερμανικού Κράτους. — Κι όμως, ιδιώτες θα μπορούσαν μεν να προβάλουν αξιώσεις στην περίπτωση των εγκλημάτων του πολέμου, όμως στη συγκεκριμένη περίπτωση ισχύει ο νόμος του 1944, και εκεί δεν προβλέπεται μία τέτοια αγωγή… Μία συνταγματική προσφυγή υποβάλλεται το 2003 στο Ομοσπονδιακό Συνταγματικό Δικαστήριο της Καρλσρούης. Τον Μάρτιο του 2006 βγαίνει η απόφαση: είναι αρνητική. Τον Ιούνιο του 2006 υποβάλλεται, ως τελευταίο νομικό μέσο, μία προσφυγή στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων στο Στρασβούργο. Η απάντηση από το Στρασβούργο αναμένεται ακόμη.

Και μετά;

Ο Αργύρης δοκιμάζει ένα κουραστικό στρόβιλο με τις αγωγές, τις δικάσιμες, τις δραστηριότητες, τις εισηγήσεις σε εκδηλώσεις και αντεκδηλώσεις. Ένα καταθλιπτικό συναίσθημα το να αισθάνεται ανήμπορο θύμα για άλλη μία φορά. Αμφιβολίες, εάν όλα αυτά άξιζαν τον κόπο. Μπορεί τάχα η απώλεια των γονέων, η έλλειψη των παιδικών χρόνων, να αναιρεθεί με χρήμα; — Το κενό επιστρέφει. Και μετά;
Κι όμως στις στιγμές της αμφιβολίας αναδύεται για παράδειγμα επίσης η ανάμνηση του «γονατισμού» του Βίλι Μπράντ στη Βαρσοβία. Τι ασυνήθιστη πράξη! Αυτή η στάση, αυτή η βουβή χειρονομία του Γερμανού Καγκελάριου, μία βουβή τελετουργία, που παραμέλησε τον συνήθη πολιτικό κώδικα. Και μετά τα λόγια του: «ντρέπομαι», τα οποία μετέτρεψαν αυτό το προσωπικό, αυτό το πολύ ιδιωτικό συναίσθημα σε πολιτικό μανιφέστο, και που είχαν παγκόσμια φοβερή επήρρεια.
Έναν στόχο του πάντως πέτυχε ο Αργύρης με το παραπάνω: Η σφαγή του Διστόμου είχε μία δημοσιότητα και μία μετέπειτα απήχηση, που δεν την περίμενε ποτέ. Ακόμη και το Γερμανικό Ακυρωτικό Δικαστήριο της Καρλσρούης διαπίστωσε ότι η σφαγή του Διστόμου υπήρξε ένα από τα πιο αποτρόπαια εγκλήματα του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Και με τα χρόνια δημιουργήθηκαν άπειρες προσωπικές φιλίες, όπως η σχέση με την ομάδα εργασίας του Διστόμου από το Αμβούργο, στην οποία ο Αργύρης βρήκε τον Γερμανό δικηγόρο του Martin Klingner, ο οποίος τον υπερασπίζεται ενώπιον του δικαστηρίου.
Ο Αργύρης αφοσιώνεται στα δικά του σχέδια. Θέλει να επεξεργαστεί ένα δικό του θεατρικό κομμάτι: «Η υιοθέτηση της ανθρωπιάς» («Die Adoption der Menschlichkeit»). Δουλεύει σε ένα σχέδιο για μία καινούρια έκδοση της Σύμβασης της Γενεύης. Υπό τον όρο «Πρωτοβουλία για την τιμή του στρατιώτη» επιδιώκει να θεμελιώσει στη Σύμβαση της Γενεύης να δημιουργηθούν παγκόσμιοι κανόνες για την εκπαίδευση των στρατιωτών. Σκοπός είναι να ανήκει στα καθήκοντα του στρατιώτη, το να αρνείται να εκτελέσει απάνθρωπες διαταγές και να αντιστέκεται σε προτροπές για εγκληματικές πράξεις.
Ο Αργύρης σκέφτεται να πουλήσει το πατρικό του σπίτι στο Δίστομο. Είναι αμφίβολο όμως, εάν ποτέ κάποιος θελήσει να αγοράσει το σπίτι, σε ένα χωριό, το οποίο δεν συνήλθε ποτέ πραγματικά από εκείνη τη σφαγή, σε ένα μέρος, όπου η ζωή κυλάει με αργό ρυθμό, όπου συνεχίζεται η αστυφιλία. Κι όμως: με αυτό συνδέεται η επιθυμία, που μια έρχεται και μια φεύγει, δηλαδή η επιθυμία του να αποβάλλει το παρελθόν, ελεύθερος, χωρίς το βάρος της μνήμης, βαδίζοντας προς την ελευθερία…
Προς το παρόν ο Αργύρης συνεχίζει να ταξιδεύει ανάμεσα σε Ζυρίχη, Δίστομο και Αθήνα, πέρα-δώθε. Προετοιμάζει τις προτάσεις του για την Συνθήκη της Γενεύης, συγγράφει ένα θεατρικό με τίτλο «Η υιοθεσία της ανθρωπιάς», ενώ παράλληλα προσπαθεί να βάλει μία τάξη στο διαμέρισμά του στην Αθήνα, που μοιάζει περισσότερο με υπερφορτωμένο αρχείο. 

Πηγές:
http://www.mixanitouxronou.gr/

Πέμπτη 7 Ιουνίου 2012

Ανοιχτό για 3 Κυριακές το Αστεροσκοπείο του Σκίνακα


Για 3 Κυριακές από τον Ιούλιο μέχρι και τον Σεπτέμβριο θα είναι ανοιχτό το Αστεροσκοπείο του Σκίνακα. Οι ημέρες του έτους 2012 κατά τις οποίες το Αστεροσκοπείο Σκίνακα θα είναι ανοιχτό για το κοινό είναι οι εξής:

Κυριακή, 8 Ιουλίου
Κυριακή, 26 Αυγούστου
Κυριακή, 23 Σεπτεμβρίου


Λόγω τεχνικών εργασιών, την περασμένη Κυριακή 3 Ιουνίου η προγραμματισμένη "Ημέρα Ανοιχτών Θυρών" για το Αστεροσκοπείο αναβλήθηκε. Θα υπάρξει νέα ημερομηνία κατά την οποία το Αστεροσκοπείο θα είναι επισκέψιμο και η οποία θα ανακοινωθεί αργότερα.

Κατά τη διάρκεια των "Ημερών Ανοιχτών Θυρών", το Αστεροσκοπείο είναι επισκέψιμο από τις 17:00-23:00.

Το Αστεροσκοπείο Σκίνακα βρίσκεται στο όρος  Ίδη (Ψηλορείτης) στην κεντρική Κρήτη σε υψόμετρο 1750 μ. (Γεωγραφικό μήκος  240 53’ 57’’ Ανατολικά, Γεωγραφικό πλάτος  350 12’ 43’’ Βόρεια). Η απόστασή του από την πόλη του Ηρακλείου είναι 25 χλμ. σε ευθεία γραμμή, ενώ  οδικώς  απέχει 50 χλμ. Καθοδόν, 20 χλμ. πριν φθάσει κάποιος στο Σκίνακα, συναντά την παραδοσιακή πόλη των Ανωγείων, γνωστή για το σημαντικό της  ρόλο στη νεώτερη ιστορία της Κρήτης. Βορειοδυτικά από το Αστεροσκοπείο, σε ευθεία απόσταση περίπου 6 χλμ., βρίσκεται το Ιδαίον Άνδρον, το διάσημο σπήλαιο όπου, σύμφωνα με τη μυθολογία, ανατράφηκε ο Δίας.

Η δυνατότητα επίσκεψης του Αστεροσκοπείου Σκίνακα αποτελεί μια ιδιαίτερη συνεισφορά του, στο ενδιαφερόμενο για την Αστρονομία κοινό, καθ' ότι τις υπόλοιπες ημέρες δεν είναι δυνατή η επίσκεψη στο Αστεροσκοπείο, ώστε να είναι σε θέση οι εκεί εργαζόμενοι Έλληνες και ξένοι επιστήμονες και ερευνητές να επιδίδονται απερίσπαστοι στις επιστημονικές τους παρατηρήσεις.

Επισημαίνεται ότι λόγω των χαμηλών θερμοκρασιών που επικρατούν στο υψόμετρο του Σκίνακα και είναι ιδιαίτερα αισθητές την νύχτα, οι επισκέπτες πρέπει να φέρουν ανάλογη ενδυμασία.

Επίσης, λόγω της στενότητας του δρόμου προς το Αστεροσκοπείο που εμπεριέχει σοβαρό κίνδυνο ατυχήματος και του περιορισμένου χώρου στο Αστεροσκοπείο, πρέπει να αποφεύγεται η επίσκεψη με λεωφορεία.

Πηγές: http://cretalive.gr
Ιστοσελίδα Αστεροσκοπείου Σκίνακα: http://skinakas.physics.uoc.gr

Τετάρτη 6 Ιουνίου 2012

Για την καλή μου φίλη..


 ... που η μάνα της θα πει το ναι, μα ο αδερφός της όχι:-) Για να συνηθίζουν οι Φλαμανδοί εκειά πέρα!!




Από την εμφάνιση του Νίκου και του Γιώργη Ξυλούρη στο Artbase στις Βρυξέλλες προ ημερών. Από αυτόπτη μάρτυρα έμαθα πως γινότανε πατείς με πατώ σε. Πάντα τέτοια!! 

Σάββατο 2 Ιουνίου 2012

Η τέχνη του δρόμου


Από την παράσταση "Timebank" (Τράπεζα Χρόνου) της ομάδας Grotest Maru που δόθηκε στις 25 Μαΐου  2012 στα πλαίσια του διεθνούς φεστιβάλ τεχνών δρόμου Imaginarius - Festival Internacional de Tearto de Rua Santa María de Feria στην Πορτογαλία. Η ομάδα Grotest Maru αποτελείται από μέλη διαφόρων εθνικοτήτων και έχει δώσει παραστάσεις σε διάφορα μέρη ανά την υφήλιο. Να σημειώσω δε, ότι ένα από τα μέλη της (άνω αριστερά) είναι Έλληνας με καταγωγή από την Κρήτη. Κι εδώ κολλάει μια μαντινάδα δικιά μου (χι χι):

Ούλες τσι πέτρες του ντουνιά αν κάτσεις να σηκώσεις
σα το χοχλιό τον Κρητικό θα τονε ξετρυπώσεις!!
  

Αυτό που χτες περίσσευε αύριο δε θα φτάνει..

Μια γλυκιά καλημέρα με μια γεύση από τη συνεργασία του Γιάννη Χαρούλη με τον Θανάση Παπακωνσταντίνου με τίτλο “Μαγγανείες” που κυκλοφόρησε στις 18 Μαΐου του 2012. 




Μαγγανείες

Στίχοι: Θανάσης Παπακωνσταντίνου
Μουσική: Θανάσης Παπακωνσταντίνου

Στα μοναστήρια προσευχές, στα καπηλειά κουβέντες
και στα βαμμένα βλέφαρα γκρεμός για τους λεβέντες.

Του μήλου τα δαγκώματα αιώνιοι μπελάδες
και τα κορίτσια τα παλιά αθόρυβες μανάδες.

Ανοίγει το ζεστό ψωμί αχνός τριανταφυλλένιος
ανοίγει και μια φυλακή να βγει ο δικασμένος.

Τα βήματα τα τρήματα του δρόμου κατακάθι
της αγοράς τα κρίματα, του έρωτα τα πάθη.

Στη βάση του αντίχειρα το μαύρο μονοπάτι
και στην πλατεία του χωριού οι εκβολές του Ευφράτη.

Κάτω από φύλλα κίτρινα κοιμούνται καπετάνιοι
κι αυτό που χτες περίσσευε αύριο δε θα φτάνει.