Σήμερα θα γράψω δυο περιστατικά με πρωταγωνίστρια τη γιαγιά μιας πολύ αγαπημένης φίλης μου που μας άφησε το περασμένο Σάββατο. Αυτή η γιαγιά ήταν μορφή. Είχε πατήσει τα 90, δόντια δεν είχε αλλά όλα τα μασουλούσε κι από μυαλό ξουράφι. Θυμάμαι χαρακτηριστικά την ατάκα που είχε πει στην αδερφή μου με αυτή τη χαρακτηριστικά γλυκιά φωνούλα της:
"Τι γελάς; Πως είμαι γριά;;;" Όλα τα "έπιανε" η γιαγιά κι ας μη πολιομιλούσε.
Ένα καλοκαιρινό απόγευμα πάνε αρκετά χρόνια, αποσπερίζουμε στο πατρικό της φίλης μου σε ένα χωριουδάκι κάπου έξω απ' το Ηράκλειο, στο Μονοφάτσι (ξέρω τώρα δε λέγεται έτσι ας όψεται ο Καλλικράτης). Το παρεάκι απαρτίζουν οι γυναίκες του σπιτιού και οι ηλικίες κυμαίνονται από τα πρώτα άντα μέχρι τα τελευταία ήντα: η γιαγιά της φίλης μου, οι μαμάδες μας, η φίλη μου κι εγώ. Εμείς τα κορίτσια ακούμε, χωρίς να συμμετέχουμε, την συζήτηση που έχουν οι μαμάδες μας με το βελονάκι ανα χείρας. Κάποια στιγμή η κουβέντα φτάνει στα κομματικά και αρχίζουν να λένε τις απόψεις τους για το νέο -τότε- αίμα του πολιτικού μας γίγνεσθαι. Ο Κωστάκης ΘΑ κάμει τούτο αλλά ο Γιωργάκης ΘΑ κάμει τ' άλλο και δε συμμαζεύεται. Αυτά μας φάγανε.. Πάνω που η φίλη μου κι εγώ είμαστε έτοιμες για το χορό του Ζαλόγγου, στον πλέον ανύποπτο χρόνο πετάγεται η γιαγία και ρωτάει όλο απορία με εκείνη τη χαριτωμένη προφορά που έχουν οι γιαγιάδες του τόπου μας: "Κειός ο π....νος η Δήμητρα ίντα κάμει;;"..........Για πότε βρεθήκαμε να χτυπιόμαστε στο πάτωμα απ' τα γέλια με τη φίλη μου ούτε που θυμάμαι.
Άλλη μια δόση πάλι (που λέει κι ο μπαμπάς μου) έχουμε πάει πάλι επίσκεψη στους φίλους μας. Να σημειώσω ότι όποτε ανταλλάσσαμε επισκέψεις καθόμασταν κάμποσες μέρες ο ένας στο σπίτι του άλλου δεδομένης της απόστασης. Εμείς από Χανιά, εκείνοι από Ηράκλειο. Σε μια τέτοια "αρμένικη βίζιτα" (χε χε!) ήρθε και η ώρα του αποχαιρετισμού. Αφού τους χαιρέτησε όλους, ο πατέρας μου πλησιάζει τη γιαγιά της φίλης μου και της λέει:
- "Εγώ θειά θα φύγω τώρα.."
- "Στο καλό να πάεις" απαντάει η γιαγιά
- "Ναι, αλλά θα ξανάρθω κι όταν ξανάρθω θα φέρω την άλλη μου γυναίκα" λέει ο μπαμπάς χαριτολογώντας.
Και η γιαγιά όλο νεύρο του απαντάει:
- "Στο διάολο να πάεις"
Α ρε γιαγιά, πάντα ετοιμόλογη.. Κι εσύ "στο καλό να πάεις.."
"Τι γελάς; Πως είμαι γριά;;;" Όλα τα "έπιανε" η γιαγιά κι ας μη πολιομιλούσε.
Ένα καλοκαιρινό απόγευμα πάνε αρκετά χρόνια, αποσπερίζουμε στο πατρικό της φίλης μου σε ένα χωριουδάκι κάπου έξω απ' το Ηράκλειο, στο Μονοφάτσι (ξέρω τώρα δε λέγεται έτσι ας όψεται ο Καλλικράτης). Το παρεάκι απαρτίζουν οι γυναίκες του σπιτιού και οι ηλικίες κυμαίνονται από τα πρώτα άντα μέχρι τα τελευταία ήντα: η γιαγιά της φίλης μου, οι μαμάδες μας, η φίλη μου κι εγώ. Εμείς τα κορίτσια ακούμε, χωρίς να συμμετέχουμε, την συζήτηση που έχουν οι μαμάδες μας με το βελονάκι ανα χείρας. Κάποια στιγμή η κουβέντα φτάνει στα κομματικά και αρχίζουν να λένε τις απόψεις τους για το νέο -τότε- αίμα του πολιτικού μας γίγνεσθαι. Ο Κωστάκης ΘΑ κάμει τούτο αλλά ο Γιωργάκης ΘΑ κάμει τ' άλλο και δε συμμαζεύεται. Αυτά μας φάγανε.. Πάνω που η φίλη μου κι εγώ είμαστε έτοιμες για το χορό του Ζαλόγγου, στον πλέον ανύποπτο χρόνο πετάγεται η γιαγία και ρωτάει όλο απορία με εκείνη τη χαριτωμένη προφορά που έχουν οι γιαγιάδες του τόπου μας: "Κειός ο π....νος η Δήμητρα ίντα κάμει;;"..........Για πότε βρεθήκαμε να χτυπιόμαστε στο πάτωμα απ' τα γέλια με τη φίλη μου ούτε που θυμάμαι.
Άλλη μια δόση πάλι (που λέει κι ο μπαμπάς μου) έχουμε πάει πάλι επίσκεψη στους φίλους μας. Να σημειώσω ότι όποτε ανταλλάσσαμε επισκέψεις καθόμασταν κάμποσες μέρες ο ένας στο σπίτι του άλλου δεδομένης της απόστασης. Εμείς από Χανιά, εκείνοι από Ηράκλειο. Σε μια τέτοια "αρμένικη βίζιτα" (χε χε!) ήρθε και η ώρα του αποχαιρετισμού. Αφού τους χαιρέτησε όλους, ο πατέρας μου πλησιάζει τη γιαγιά της φίλης μου και της λέει:
- "Εγώ θειά θα φύγω τώρα.."
- "Στο καλό να πάεις" απαντάει η γιαγιά
- "Ναι, αλλά θα ξανάρθω κι όταν ξανάρθω θα φέρω την άλλη μου γυναίκα" λέει ο μπαμπάς χαριτολογώντας.
Και η γιαγιά όλο νεύρο του απαντάει:
- "Στο διάολο να πάεις"
Α ρε γιαγιά, πάντα ετοιμόλογη.. Κι εσύ "στο καλό να πάεις.."
