Η Κρήτη λέει είναι νησί, μα για το χαρτογράφο. Για μένα είναι η ΖΩΗ όξω από τον τάφο... (Αγνώστου)

Δευτέρα 13 Ιανουαρίου 2014

Εφυγε από τη ζωή ο θρυλικός Καλλίνος

Αναδημοσίευση από την ιστοσελίδα www.patris.gr/


Έφυγε μια θρυλική μορφή της Μάχης της Κρήτης και της Αντίστασης
Τελευταίο αντίο χθες στον Θεόδωρο Καλλίνο ή Αμάρμπεη

Μια ιστορική προσωπικότητα για την Κρήτη κι ένας ήρωας της Αντίστασης, ο Θεόδωρος Καλλίνος, έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 100 ετών. 
Ο Θεόδωρος Καλλίνος ή Αμάρμπεης υπήρξε θρυλική μορφή για τη Μάχη της Κρήτης, καθώς ηγήθηκε ενός λόχου στο μοναδικό νικηφόρο αγώνα των Ελλήνων στο νησί, τη Μάχη Κοψά.
Σε ηλικία 27 ετών, υπολοχαγός τότε, κατόρθωσε και συγκέντρωσε 150 περίπου στρατιώτες και τους οδήγησε στη νίκη. Η κινητήριος δύναμη ήταν ο όρκος που είχε δώσει ότι θα υπηρετήσει την πατρίδα του μέχρις εσχάτων και το «μυστικό» της επιτυχίας το γεγονός ότι αψήφησε το θάνατο και στάθηκε όρθιος, έτοιμος να θυσιάσει τη ζωή του. Ο Θεόδωρος Καλλίνος είχε μιλήσει για τη δράση του στη διάρκεια της Μάχης της Κρήτης, σε συνέντευξη που είχε παραχωρήσει στην “Π” και την Κατερίνα Μυλωνά, περιγράφοντας με τον πιο γλαφυρό τρόπο τις μάχες στο νησί. 

Σύμφωνα με τις διηγήσεις του, μόλις πάτησε το πόδι του στην Κρήτη, παρουσιάστηκε στο φρούραρχο και του ζήτησε να αναλάβει κάποιο τμήμα. Η απάντηση που έλαβε τον ξάφνιασε δυσάρεστα, του είπε ότι δεν υπάρχει τμήμα. Σε μία βδομάδα, λοιπόν, κατάφερε και οργάνωσε ένα λόχο από 150 με 160 Κρητικούς και όχι μόνο. Ξαναπήγε στο φρούραρχο, ο οποίος δεν πίστεψε αμέσως ότι είχε καταφέρει κάτι τέτοιο, και του ζήτησε όπλα. Με τα πολλά πήρε από την αποθήκη μερικά τουφέκια. Δεν είχε περάσει πολύς καιρός, όταν του ζητήθηκε να αναλάβει μια αποστολή, να φτάσει σε μια τοποθεσία από όπου θα είχε την δυνατότητα να καλύψει την ανατολική πλευρά του Ηρακλείου από αποβάσεις από αέρα και θάλασσα. «Νύχτα, περάσαμε το Ηράκλειο, βγήκαμε σε μια τοποθεσία, που αργότερα έμαθα ότι λέγεται Κακό Όρος, και πραγματικά είναι κακό… Όταν το είδα κατάλαβα τι μας περιμένει άμα ξημερώσει …γυμνό, βραχώδες, χωρίς νερό», περιγράφει. Η εντολή που έδωσε στους στρατιώτες του ήταν να σκάψουν με πέτρες μία τρύπα, όπου θα ρίχνονταν όταν έρχονται τα αεροπλάνα των Γερμανών. Αυτή η κίνηση αποδείχθηκε σωτήρια αφού για πολλές ώρες δεν υπήρχαν καν τραυματισμοί. Όμως, κάποια στιγμή, τον φωνάζει ο παρατηρητής, «και βλέπουμε το ωραίο αλλά θανατηφόρο θέαμα, μπροστά τα καταδιωκτικά αεροπλάνα τα γερμανικά να πολυβολούν, να ρίχνουν χειροβομβίδες και να βομβαρδίζουν όλη την πεδιάδα του Κοκκίνη Χάνι και την πεδιάδα Γούρνες Γούβες, και αφού έγινε αυτή η προπαρασκευή για να εξοντωθεί ο,τι ζωντανό υπήρχε εκεί, κατόπιν άρχισαν να έρχονται τα μεταγωγικά αεροπλάνα με την υποστήριξη και καταδιωκτικών και βομβαρδιστικών και άρχισαν να ρίχνουν … ωραίο θέαμα να βλέπει κανείς να πέφτουν τα αλεξίπτωτα», περιγράφει την πιο δύσκολη στιγμή της Μάχης Κοψά. Αμέσως, διέταξε τους στρατιώτες με αργούς σχηματισμούς προσπέραση τροχάδην να καταλάβουν το αντέρεισμα για να χτυπήσουν τους αλεξιπτωτιστές που έπεσαν. Την εντολή ακολούθησαν οι 70 διότι οι υπόλοιποι σκόρπισαν στα αμπέλια και ήρθαν μετά τη μάχη. Ο Θ. Καλλίνος τους δικαιολογεί για αυτή τους τη στάση. Ανέβηκαν, λοιπόν, 70 περίπου στρατιώτες με μοναδικό όπλο τα τουφέκια, αποφάσισε να κάνουν ομαδικά πυρά, «οι αλεξιπτωτιστές μας κορόιδευαν αλλά διαπίστωσαν ότι εκεί υπάρχει στρατιωτικό τμήμα και αφού ανασυντάχθηκαν ανέπτυξαν ένα τμήμα με 70- 80 αλεξιπτωτιστές για να αντιμετωπίσει το δικό μου και να μπορέσει η κύρια δύναμη να κινηθεί παραλιακά προς το αεροδρόμιο», περιγράφει. Τη νύχτα, οι Γερμανοί προωθήθηκαν από το πρώτο μέρος που ήταν ο λόφος του Κοψά και το πρωί παρουσιάστηκαν χωρίς να τους αντιληφθούν οι Έλληνες στρατιώτες. Αιφνιδιαστικά, άρχισαν καταιγισμό πυρών με τα ομαδικά και ατομικά αυτόματα που είχαν, κατέλαβαν την πρώτη διμοιρία και οι άλλες από τα πολλά πυρά υποχώρησαν προς τον Προφήτη Ηλία. Τότε, ο Θ. Καλλίνος βρέθηκε στα πενήντα μέτρα από τους αλεξιπτωτιστές, πήρε ένα τουφέκι και σηκώθηκε όρθιος, αποφασισμένος να σκοτωθεί για να μην τον συλλάβουν αιχμάλωτο. «Οι σφαίρες σφύριζαν δεξιά, από πάνω μου …δε με έπαιρνε ούτε μία. μπορούσαν να με σκοτώσουν φαίνεται ότι δε με σκόπευαν. Γιατί; Φαίνεται ότι ο διοικητής των αλεξιπτωτιστών όταν είδε αυτό το φαινόμενο ή τους έδωσε διαταγή «μην τον σκοπεύετε να τον πιάσουμε ζωντανό αιχμάλωτο» ή και το άλλο ενδεχόμενο, ένας, ο οποίος υπερασπίζεται την πατρίδα κατά αυτό τον τρόπο, έτοιμος να σκοτωθεί, δεν πρέπει να σκοτωθεί…», αναφέρει. Με τη στάση του αυτή, οι στρατιώτες του, ενεθάρρυναν και έριξαν μια χειροβομβίδα στους Γερμανούς. Η διμοιρία αιχμαλωτίστηκε και ο εχθρός υποχώρησε και άφησε πίσω του ένα πολυβόλο γερμανικό. Ο Θ. Καλλίνος άρχισε να βάλλει εναντίον των Γερμανών, οι στρατιώτες άρπαξαν αιφνιδιαστικά από τους αλεξιπτωτιστές τα αυτόματά τους και άρχισαν να σκοτώνουν… Το αποτέλεσμα της μάχης ήταν 22 νεκροί Γερμανοί και 40 αιχμάλωτοι! Πρόκειται για τη μοναδική, νικηφόρα, περίπτωση στη Μάχη της Κρήτης! Από τη μεριά των Ελλήνων, ουσιαστικά, δεν υπήρχαν απώλειες. 

Έχω αναφερθεί και σε προηγούμενη ανάρτησή μου στο ντοκυμαντέρ του Κώστα Μαμαλάκη "Οι κάλυκες του λόφου". Επειδή η επανάληψη -αν και κουραστική για μερικούς- βοηθά πολύ να διατηρήσουμε τη μνήμη ζωντανή, παρακάτω αναρτώ και πάλι το σύνδεσμο με το ντοκυμαντέρ. Για τον κ. Καλλίνο τι να πω.. Μιλάνε οι πράξεις του. Άντρας σωστός και πατριώτης όχι στα λόγια αλλά στα έργα. Σπανίζουν αυτά στις μέρες μας.. Απ' τους ανθρώπους που θα θυμόμαστε. Μεγάλο πράγμα αυτό γιατί όπως λέει και η δασκάλα μου, πεθαίνουν μόνο αυτοί που λησμονούνται..