Σκέψεις νυχτερινές

«Ε κακομοίρη άνθρωπε,μπορείς να μετακινήσεις βουνά, να κάμεις θάματα, κι εσύ να βουλιάζεις στην κοπριά, στην τεμπελιά και στην απιστία! Θεό έχεις μέσα σου, Θεό κουβαλάς και δεν το ξέρεις - το μαθαίνεις μονάχα την ώρα που πεθαίνεις, μα 'ναι πολύ αργά. Ας ανασκουμπωθούμε εμείς που το ξέρουμε, ας σύρουμε μπορεί να μας ακούσουν» 

(από τις Αδελφοφάδες του Νίκου Καζαντζάκη)

Τελικά τι είναι αυτό που έχει πραγματική αξία σε τούτη εδώ τη ρημάδα τη ζωή; Όταν σε απορροφά η καθημερινότητα πολλές φορές χάνεις την ουσία. Δίνεις μεγαλύτερη σημασία σε γεγονότα παροδικά και κάνεις να φαίνονται σημαντικά τα ασήμαντα. Ο άνθρωπος το έχει αυτό το κακό συνήθειο. Πρέπει να πάθει για να μάθει. Αλλά κι όταν πάθει υπάρχει περίπτωση και πάλι να χάσει την ουσία. Γιατί έχει και το άλλο κακό συνήθειο: εύκολα να λησμονεί. Ένας γνωστός μου, ο Ευτύχης -καλή του ώρα- μου είπε ότι ο άνθρωπος νομίζει ότι είναι ένας μικρός θεός. Ότι μπορεί να κάνει τα πάντα και να μην πάθει πράμα. Κι έρχεται η ζωή, του ρίχνει μια κατραπακιά και τον αφήνει στον τόπο. Έτσι για να βρεθούν και πάλι οι ισορροπίες. Κι όποιος αντέχει κάνει μια συζήτηση με τον απάτό του (που λέμε και στην Κρήτη, έτσι για να μην ξεχνιόμαστε) και ξαναμοιράζει την τράπουλα. Με σύνεση αυτή τη φορά. Αφήνει στην άκρη εγωισμούς και μικρότητες και κοιτά πως να γίνει καλύτερος άνθρωπος χωρίς να τον νοιάζει τι κάνει ή τι έχει ο διπλανός του κι εκεινού του λείπει. Βλέπει την ομορφιά της ζωής ακόμα και στα πιο απλά. Σε ένα ηλιόλουστο πρωινό, στο χαμόγελο ενός παιδιού, στην αγκαλιά της αγαπημένης του και είναι πλήρης. Κι ας μην έχει παρά μόνο 1 ευρώ στην τσέπη. Μια φίλη μου είχε πάει πέρυσι στη Νότιο Αφρική. Έμενε σε φιλικό της σπίτι σε γκέτο του Γιοχάνεσμπουργκ. Της είχε κάνει απίστευτη εντύπωση ότι όλοι ήταν μες την καλή χαρά κι ας μην είχαν που την κεφαλήν κλίναι. Οι άνθρωποι εκεί ακριβώς επειδή δεν έχουν τίποτα, ζούνε μόνο για το σήμερα. Για το αύριο έχει ο Θεός. Κι εμείς εδώ στην Ελλαδίτσα, την υπέροχη αυτή χώρα που τα έχει όλα και όλοι έχουν πέσει πάνω της να την φάνε, μας τυχαίνει κάτι και τα βάφουμε μαύρα. Ξέρω, θα μου πείτε δεν είναι τόσο απλά τα πράγματα. Αν είσαι άνεργος, αν σε πνίγουν τα χρέη ακόμα χειρότερα αν είσαι άρρωστος κλπ κλπ με τι όρεξη να δεις "τα χρώματα και τα αρώματα" αυτού του τόπου; Αν όμως βρεθείς μούρη με μούρη με το Χάρο και του την σκαπουλάρεις τότε τι γίνεται; Θα σου πω εγώ. Ανασαίνεις και λες ευχαριστώ. Κάθε μέρα, κάθε ώρα, κάθε λεπτό. Δε ζητάς τίποτ' άλλο και προχωράς. Ντρέτα και χωρίς πισωγυρίσματα. Γιατί μόνο τότε εκτιμάς την αξία της ζωής. Ακόμα και της πιο μισερής. Και τότε τίποτα δεν μπορεί να σε αγγίξει.