Δύσκολοι και περίεργοι οι καιροί που ζούμε. Σε τέτοιους καιρούς, μια από τις "άμυνές" μας πιστεύω ακράδαντα πως είναι η επιστροφή στις βασικές αξίες που όλοι μας γνωρίζουμε και αναγνωρίζουμε αλλά απ' ότι δείχνουν τα πράγματα μια μερίδα από εμάς ουσιαστικά σέβεται και κάνει πράξη.
Αυτές οι σκέψεις μου ήρθαν στο μυαλό όταν προ καιρού και ομολογουμένως, αρκετά αργά, είδα την ταινία μικρού μήκους του Δημοτικού σχολείου Δραπανιά Κισάμου Χανίων με τίτλο "Αρτοϊστορίες", η οποία έλαβε μέρος στον 4ο Σχολικό διαγωνισμό ταινιών μικρού μήκους Π.Ε. Σερρών 2014 και απέσπασε την 3η Πανελλήνια Διάκριση. Όπως χαρακτηριστικά αναφέρεται στο κανάλι που διατηρεί το Δημοτικό σχολείο Δραπανιά στο youtube: στην ταινία παρουσιάζεται όλη η διαδικασία
παραγωγής του ψωμιού όπως γινόταν πριν πολλά χρόνια στην Κρήτη από τη
σπορά μέχρι το φούρνισμα. Όλη η διαδικασία είναι δεμένη με το παραμύθι
"Το πιο γλυκό ψωμί " που υπάρχει στο βιβλίο της γλώσσας της Γ τάξης .
Σκοπός της ταινίας ήταν να γνωρίσουμε από κοντά τον κύκλο του ψωμιού και
να αξιολογήσουμε το σημαντικότατο ρόλο του στην πυραμίδα της Κρητικής
διατροφής, αλλά παράλληλα να προβληματιστούμε σχετικά με το σεβασμό των
ανθρώπων απέναντι στο ψωμί και κατ΄ επέκταση της τροφής μέσα από το
πέρασμα των χρόνων και της τεχνολογικής εξέλιξης.
Παρακάτω υπάρχει και το σχετικό βίντεο:
Το Δημοτικό σχολείο Δραπανιά έχει αναπτύξει μια αρκετά αξιόλογη δράση όσον αφορά τις ταινίες μικρού μήκους. Μέχρι στιγμής έχει πραγματοποιήσει τρείς ταινίες, "Το πέρασμα" (2013) το οποίο επίσης βραβεύτηκε στον 3ο πανελλήνιο μαθητικό διαγωνισμό ταινιών μικρού μήκους "Ένας πλανήτης... μια ευκαιρία", "Τις Αρτοϊστορίες" (2014) και τη "Δια βίας μάθηση" (2015). Όλοι οι συντελεστές και προπαντός τα παιδιά αξίζουν πολλά συγχαρητήρια. Αυτές είναι μερακλίδικες δουλειές από μερακλήδες ανθρώπους! Εύχομαι να συνεχίσουν την προσπάθειά τους κι εμείς να χαιρόμαστε τα έργα τους.
Φαίνεται πάντως ότι ο προβληματισμός αυτός -κι εδώ είναι το παρήγορο και ελπιδοφόρο της υπόθεσης- απασχολεί και άλλα μυαλά. Όπως κάθε χρόνο εδώ και 18 χρόνια, έτσι και φέτος διοργανώθηκαν στ' Ανώγεια τα Υακίνθεια. Τα Υακίνθεια, που πλέον είναι ένας θεσμός με πανελλήνιο και όχι μόνο ενδιαφέρον, είχαν σαν θέμα "το στάρι και το ψωμί". Η ανακοίνωση στην ιστοσελίδα των Υακινθείων δίνει ξεκάθαρα το μήνυμα που θέλω να αποδώσω με αυτή μου την ανάρτηση.
H διάθεση της κοινωνίας για αναστοχασμό και
επανατοποθέτηση πάνω στις βασικές αξίες της ζωής αλλά και οι πρακτικές
δυσκολίες συντήρησης του χώρου συναυλιών των Υακινθείων, μας
μετακομίζουν φέτος προσωρινά από το θέατρο του Αγίου Υακίνθου στο θέατρο
του αρχάγγελου Νίκου Ξυλούρη.
Ο πολιτισμός τροφοδοτεί το πάθος της κοινωνίας για ζωή. Αποφασίσαμε να παρακάμψουμε τις αντικειμενικές δυσκολίες και οργανώνουμε για 18η χρονιά τα Υακίνθεια, αυτή τη φορά στα Ανώγεια.
Ο αρχικός μας σχεδιασμός περιελάμβανε εκδηλώσεις με θέμα το στάρι και το ψωμί. Την επόμενη χρονιά θα επανέλθουμε στο θέμα αυτό καθώς θεωρούμε πως το στάρι και το ψωμί εκτός από τον καθοριστικό ρόλο που έπαιξαν και παίζουν στην επιβίωση της ανθρωπότητας, αιώνια θα συμβολίζουν την ανθρώπινη χαρά που προκύπτει όχι από το περιττό αλλά από το απαραίτητο.
Ο πολιτισμός τροφοδοτεί το πάθος της κοινωνίας για ζωή. Αποφασίσαμε να παρακάμψουμε τις αντικειμενικές δυσκολίες και οργανώνουμε για 18η χρονιά τα Υακίνθεια, αυτή τη φορά στα Ανώγεια.
Ο αρχικός μας σχεδιασμός περιελάμβανε εκδηλώσεις με θέμα το στάρι και το ψωμί. Την επόμενη χρονιά θα επανέλθουμε στο θέμα αυτό καθώς θεωρούμε πως το στάρι και το ψωμί εκτός από τον καθοριστικό ρόλο που έπαιξαν και παίζουν στην επιβίωση της ανθρωπότητας, αιώνια θα συμβολίζουν την ανθρώπινη χαρά που προκύπτει όχι από το περιττό αλλά από το απαραίτητο.
Η Κίσαμος και τ' Ανώγεια, δύο τόποι που είναι μέσα στην καρδία μου, που με καθορίζουν σαν προσωπικότητα, συγκλίνουν ακόμα και σε αυτό. Να το πω καρμικό; Πάντως να είναι… τυχαίο; Δε νομίζω...
Πηγές:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου