Σκέψεις προεκλογικές

Είμαστε μια ανάσα πριν από τις επαναληπτικές εκλογές. Κι εγώ σαν Ελληνίδα ψηφοφόρος με πραγματικό αίσθημα ευθύνης απέναντι στους συμπατριώτες μου αισθάνομαι πιο εγκλωβισμένη από ποτέ. Ποιο κόμμα να ψηφίσω για να βοηθήσω τον τόπο μου; Κανένα κόμμα δεν με αντιπροσωπεύει και εννοείται πως δεν ελπίζω ότι μπορεί κανείς πλέον να μας «σώσει». Την περασμένη Τετάρτη είχα πάει στη συναυλία του Γιάννη Χαρούλη στο Γκάζι. Μεταξύ άλλων το παλικάρι είπε δυο λόγια και για τις εκλογές. Δεν τα θυμάμαι ακριβώς, πάντως το νόημα ήταν ότι η ψήφος μας είναι η δύναμή μας και μας προέτρεψε να χρησιμοποιήσουμε τη δύναμή μας αυτή, με γνώμονα το καλό της νέας γενιάς. Χειροκροτήματα και μπράβο ακούστηκαν. Η αλήθεια είναι ότι ο άνθρωπος καλά έκανε και μας είπε τη γνώμη του αφού έτσι ένιωθε. Εγώ δε χειροκρότησα, μόνο μπήκα σε σκέψεις: «Αν είναι έτσι τότε εγώ γιατί νιώθω εγκλωβισμένη; Γιατί νιώθω ότι αυτή μου η δύναμη έγινε αδυναμία; Είμαι εδώ, θέλω να ψηφίσω για το καλό του τόπου μου αλλά όταν οι επιλογές που μου δίνονται δεν με αντιπροσωπεύουν τι κάνω;»

                                                          Σάμπως δεν είμαστε όλοι μας ισοβίτες;;

Ψηφίζεις το λιγότερο κακό μου είπαν κάποιοι. Και αν εγώ δε θέλω να ψηφίσω το λιγότερο κακό αλλά με δεδομένη την κατάσταση και την έλλειψη επιλογής αναγκάζομαι να το κάνω, τότε για ποια δύναμη και για ποια ελευθερία βούλησης μιλάμε; Και εν τέλει, ποιο είναι το λιγότερο κακό;

Σημασία έχει να ψηφίσεις κάποιον με προοπτική να μπει στη Βουλή για να πιάσει τόπο η ψήφος σου, λένε άλλοι. «Έχω επιχείρηση και θεωρώ αδιανόητο να βγούμε απ’ το ευρώ γιατί θα καταστραφώ μου είπε ένας γνωστός. Εννοείται ότι πρέπει να ψηφίσω ένα κόμμα που θα μπει στη Βουλή. Αν ψηφίσω με γνώμονα το καλό της επιχείρησης, πρέπει να ψηφίσω ΝΔ. Αν ψηφίσω με βάση τα πιστεύω μου, πιο κοντά σ’ αυτά με βάση τις επιλογές που έχω, έρχεται το ΣΥΡΙΖΑ. Αρά τι κάνω; Αδιέξοδο».

Αδιέξοδο.. Γιατί αν το καλοσκεφθείς, αριστερά και δεξιά είναι ένα και το αυτό. ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ για μένα προσωπικά δε διαφέρουν σε τίποτα. Είναι εδώ για την καρέκλα και το φαγοπότι (βασικά και οι υπόλοιποι γι’ αυτά είναι εδώ). Ο κ.Σαμαράς ειδικά μου φαίνεται ο πιο απελπισμένος (σίγουρα και άλλοι θα είναι, αλλά αυτός το δείχνει περισσότερο νομίζω) . Σα να θέλει να προλάβει να γλύψει κι αυτός κανένα κόκκαλο πριν γίνουν όλα ρημαδιό. Το κόμμα του είναι ανοιχτό σε όλους. Κουτσοί, στραβοί στον Άγιο Παντελεήμονα που λέει και ο λαός. Μέχρι και η Ντόρα γύρισε στη ΝΔ. Ε ρε, θα τρίζουν τα κόκκαλα της Μαρίκας! Μπορεί και όχι όμως, βλέπεις δεν ξέρεις τις συμφωνίες που γίνονται κάτω από το τραπέζι και τις απολαβές που θα έχει η κυρία. Ο δε κ. Τσίπρας, την έχει δει εθνοσωτήρας απέναντι στη «Μάνταμ Μέρκελ». Από παντού δέχεται λάσπη και αυτό τον έχει κάνει συμπαθή σε μια μερίδα πολιτών που θα τον ψηφίσουν γι’ αυτό το λόγο. Να του δώσουν μια ευκαιρία για να δείξει την αξία του σε αυτούς που τον λασπολογούν (δεν τα βγάζω απ’ το μυαλό μου αυτά.. ένας γνωστός μου, πολιτικός μηχανικός, μου τα είπε). Για την ασάφεια στις προγραμματικές δηλώσεις του κόμματος δε βλέπω να μιλάει κανείς. Βέβαια.. μας έχει φάει το θεαθήναι. Η επιφάνεια είναι που μετράει και όχι η ουσία. Την περασμένη Πέμπτη παρακολουθούσα με φίλες το περιβόητο βίντεο Κασιδιάρη-Κανέλλη στο youtube. Αφού το είδαμε, σοκαριστήκαμε, γελάσαμε (δε θα το κρύψω έγινε και αυτό) και εν τέλει το καταδικάσαμε, γυρίζει μια κοπέλα από την παρέα και λέει το εξής κουφό: «Πάντως ο Κασιδιάρης είναι ωραίο γκομενάκι..» Έμεινα.. Προκόπης (για να χρησιμοποιήσω και μια ατάκα της μοδός). Βέβαια τι να περιμένεις από ένα λαό που στην πλειοψηφία του, το μόνο που τον νοιάζει είναι τι θα φορέσει, που θα διασκεδάσει και πόσοι θα κάνουν like στη νέα φωτογραφία με την αφεντομουτσουνάρα του σε πρώτο πλάνο που ανήρτησε στο χρονολόγιο (sic) του facebook; Ξέρω δεν είναι όλοι έτσι αλλά η πλειοψηφία δυστυχώς είναι. Αυτό αποδεικνύεται από τα γεγονότα. Λέμε ότι είμαστε πατριώτες αλλά όταν έρθει η ώρα να το αποδείξουμε κοιτάμε το προσωπικό μας συμφέρον. Αυτό δεν είναι κάτι καινούργιο βέβαια.

Τον τελευταίο καιρό έχω μονίμως ένα πλάκωμα στο στήθος. Άλλες μέρες είναι λιγότερο έντονο και άλλες περισσότερο. Βλέπω ότι δεν υπάρχει καμία διέξοδος από αυτό το τούνελ. Ή μάλλον υπάρχει αλλά είναι σχεδόν ακατόρθωτο να ξεφύγουμε. Γιατί πολύ απλά πρέπει να αλλάξουμε νοοτροπία. Και πες ότι ένα ποσοστό είναι διατεθειμένο να το κάνει.. δεν είναι όλοι όμως. Κι εδώ χρειάζεται συνολική προσπάθεια και όχι μεμονωμένη.

Για παράδειγμα, δεν επιτρέπεται να είμαι Έλληνας και δη Κρητικός και να είμαι Χρυσαυγίτης τη στιγμή που γνωρίζουμε όλοι πολύ καλά ότι δεν υπάρχει σπίτι Κρητικού που να μη ντύθηκε στα μαύρα κατά τη διάρκεια του 2^ου Παγκοσμίου Πολέμου. Αυτό σημαίνει ότι είμαι ανιστόρητος και απαίδευτος. Διαφορετικά ή ανόητος είμαι, όποτε έχω ένα ελαφρυντικό και απαλλάσσομαι «λόγω βλακείας» ή υποκινούμενος. Σε αυτή την περίπτωση είμαι μαγαρισιά που λέμε στον τόπο μου και ντροπιάζω τη φυλή μου. Δεν αναφέρομαι τυχαία ούτε σε αυτή την περίπτωση καθώς μετά το συμβάν μεταξύ Κασιδιάρη και Κανέλλη είδα να ξεφυτρώνουν σαν τα μανιτάρια οι μικροί φασίστες που έκρυβαν κάποιοι μέσα τους και αρκετοί δυστυχώς είναι Κρητικοί. Και πριν γυρίσει κάνεις να μου πει ότι και στον Εμφύλιο, Έλληνες σκότωναν Έλληνες, να απαντήσω ότι αν διαβάσουμε λίγο ιστορία θα δούμε ότι κι εκεί οι ξένοι μας βάλανε να φαγωθούμε. Πότε επιτέλους θα ξεστραβωθούμε; Οι πολιτικοί μας, μηδενός εξαιρουμένου μας θεωρούνε πανίβλακες σα λαό. Εφόσον εκφοβιζόμαστε και χειραγωγούμαστε τόσο εύκολα μήπως είμαστε τελικά; Η λύση στο πρόβλημά μας δεν είναι εύκολη και παρ’ τε το χαμπάρι. Χρειάζεται αναδιάρθρωση του συστήματος στο σύνολό του. Για τα κακά της μοίρας μας δε μας φταίνε ούτε οι λαθρομετανάστες, ούτε κανένας. Θεωρώ ότι είμαστε λίγο πριν τον πάτο (τον πάτο δεν τον πιάσαμε φαινομενικά τουλάχιστον γιατί αλλιώς θα βασίλευε χάος). Πρέπει όλοι να κάνουμε μια γερή ενδοσκόπηση αλλά λίγοι έχουμε τα κότσια να έρθουμε αντιμέτωποι με τον αληθινό, το «γυμνό» μας εαυτό. Από τη στιγμή που πραγματικά καταλάβουμε ποιοι είμαστε και τι θέλουμε απ' τη ζωή μας μέσα σε αυτό τον χιλιοβασανισμένο τόπο, τα πράγματα γίνονται πιο απλά. Αλλά αυτό είπαμε, θέλει κότσια. Είναι εύκολο να αποκαλείς άντρακλα τον Κασιδιάρη και τον κάθε Κασιδιάρη που βαράει ΓΥΝΑΙΚΕΣ και να μη στέκεσαι στο αληθινό γεγονός: ότι πρόκειται για ένα άτομο που δε σέβεται πρώτα τον εαυτό του και μετά τους γύρω του. Αλλά αρκετή αξία έδωσα και στη Χ.Α. και στους χειραγωγημένους οπαδούς της.

Κλείνω με ένα τελευταίο σχόλιο σχετικά με την κατάπτυστη προεκλογική διαφημιστική καμπάνια της ΝΔ με τους μαθητές που ρωτούν το δάσκαλο γιατί η Ελλάδα δεν είναι στο ευρώ χωρίς να παίρνουν απάντηση. Είναι ότι χυδαιότερο έχω δει σε διαφημιστικό σποτ. Να καταφεύγεις σε τέτοιου είδους λαϊκίστικες ενέργειες για να πάρεις μια ψήφο. Να χτυπάς πάνω στο πιο ευαίσθητο σημείο ενός γονιού. Στην αγωνία και το φόβο για το μέλλον του παιδιού του. Και μη νομίζετε ότι πληρώσανε λίγα γι’ αυτό το σποτάκι. Η παραγωγή είναι καλοδουλεμένη άρα και καλοπληρωμένη. Μπράβο στον πατριώτη που την σκέφτηκε.

Μέχρι αυτή την ώρα πάντως δεν έχω αποφασίσει τι να ψηφίσω. Μπήκα στο ίντερνετ να ρίξω μια τελευταία ματιά αλλά μάταια. Δεν είναι μόνο το γεγονός ότι δε με εκφράζει κανένα κόμμα. Επιπλέον, είναι και το γεγονός ότι έχω χάσει πλήρως την εμπιστοσύνη μου. Αύριο ξημερώνει μια νέα μέρα που είπε και η Σκάρλετ Ο’ Χάρα. Για να δούμε τι μας επιφυλάσει..