Σαν σήμερα 27/05/1963 πέθανε ο Γρηγόρης Λαμπράκης. Ανακαλύπτω μετά μεγάλης λύπης μου, ότι πολλά νέα παιδιά δε γνωρίζουν ούτε ποιος ήταν, ούτε τι προσέφερε στην πατρίδα.. Ότι πρόλαβε δηλαδή πριν τον "φάνε".. Βλέπετε έτσι είναι αυτός ο τόπος και για την ακρίβεια αυτή είναι η "πολιτική" του τόπου μας. Όποιος αληθινός πατριώτης έμπλεξε με την πολιτική θέλοντας να προσφέρει στο σύνολο και όχι υποκινούμενος από προσωπικό όφελος, συνήθως δεν είχε καλά ξέτελα που λέμε και στην Κρήτη. Τέλος πάντων, ξέρω ότι δε μπορώ να αλλάξω τον κόσμο.. Μπορώ όμως να γράψω δυο λόγια για το Γρηγόρη Λαμπράκη στη μνήμη του, για τον πατέρα μου που έφαγε ξύλο για το σήμα της ειρήνης και για όποιον μπει στον κόπο να διαβάσει την ανάρτησή μου.
Ο Γρηγόρης Λαμπράκης ήταν αθλητής, κοινωνικός παράγοντας και πολιτικός. Γεννήθηκε στην Κερασίτσα Αρκαδίας. Ήταν γιος κατώτερου υπαλλήλου. Κατόρθωσε, όμως, να σπουδάσει και να πάρει το δίπλωμα του γιατρού μαιευτήρα. Υπήρξε 10 φορές βαλκανιονίκης στο άλμα μήκους και ήταν κάτοχος του πανελλήνιου ρεκόρ στο άθλημα αυτό για 23 χρόνια!!!
Ως γιατρός μαιευτήρας. ο Λαμπράκης διακρίνεται από νωρίς. Το 1950, έγινε υφηγητής, ενώ, παράλληλα εκδίδει το έργο του "Κλινική ενδοκρινολογία". Άσκησε το επάγγελμα του περισσότερο ως φιλάνθρωπος. Η κλινική του ήταν ανοικτή για τους φτωχούς και άπορους από τους οποίους ποτέ δεν έπαιρνε χρήματα. Στη διάρκεια της Κατοχής, ο Λαμπράκης εντάχθηκε στις γραμμές του ΕΑΜ. Η κλινική του δεν ήταν τότε μόνο καταφύγιο των άπορων και των φτωχών, αλλά και των διωκομένων. Τους έκρυβε και τους συντηρούσε.
Ως πρωταθλητής, αγωνίστηκε κατά την Κατοχή, επικεφαλής της "Ένωσης Ελλήνων Αθλητών" για τη εξασφάλιση συσσιτίου στη μεγάλη πείνα. Από την Κατοχή συνδέθηκε με το κίνημα της Αριστεράς και παρέμεινε σε αυτό ως το θάνατό του.
Το 1961, ο Λαμπράκης κατέρχεται ως υποψήφιος βουλευτής της Ε.Δ.Α. και των συνεργαζόμενων στο Π.Α.Μ.Ε. Ήταν η εποχή του εκλογικού πραξικοπήματος της Δεξιάς, της εφαρμογής του σχεδίου "Περικλής" που εξελίχθηκε σε όργιο τρομοκρατίας, με άγριους ξυλοδαρμούς και εκατοντάδες τραυματίες. Ο Λαμπράκης, ως υποψήφιος βουλευτής, αγωνίστηκε στην πρώτη γραμμή παρά τη βία και την τρομοκρατία, κι εκλέχθηκε βουλευτής. Την ίδια χρονιά γίνεται αντιπρόεδρος της ελληνικής επιτροπής για την ύφεση και την ειρήνη. Από τότε αρχίζει μια έντονη δραστηριότητα στο φιλειρηνικό κίνημα. Η τεράστια ανάπτυξη του φιλειρηνικού κινήματος στη χώρα μας ανησύχησε τη Δεξιά, που πήρε σκληρά μέτρα για την κατάπνιξη του. Ο Λαμπράκης, αναδεικνύεται στη φάση αυτήν, ακούραστος αγωνιστής, που βρίσκεται στην πρώτη γραμμή εναντίον της τρομοκρατίας. Το 1962, παίρνει μέρος στο Παγκόσμιο Συνέδριο για την Ύφεση και την Ειρήνη, που έγινε στη Μόσχα, ως αντιπρόσωπος της Ελλάδας.
Βρισκόμαστε στην εποχή που το διεθνές κίνημα για την ύφεση και την ειρήνη εγκαινιάζει τις πορείες ειρήνης σε όλο τον κόσμο. Οι λαοί απαιτούσαν την ειρήνη με τις πορείες. Ο Λαμπράκης θα πάρει μέρος στην πορεία ειρήνης του Όλντερμαστον της Αγγλίας, την Άνοιξη του 1963, και, στη συνέχεια, γυρνώντας στην Ελλάδα, οργανώνει την ελληνική πορεία ειρήνης, που πήρε την ονομασία Μαραθώνια Πορεία Ειρήνης. Από τότε ορίστηκε να γίνεται η Μαραθώνια Πορεία κάθε χρόνο. Οι αρχές την απαγόρευσαν. Η Ε.Ρ.Ε., που κυβερνούσε τη χώρα, κινητοποίησε όλες τις δυνάμεις αστυνομίας και χωροφυλακής για να ματαιώσουν την πορεία. Ο Λαμπράκης απτόητος -είχε και τη βουλευτική ασυλία- έφτασε μόνος στον Τύμβο του Μαραθώνα. Ελάχιστοι κατόρθωσαν να φτάσουν ως εκεί, ανάμεσά τους δε και μερικοί ξένοι. Έτσι, ο Λαμπράκης ξεκινά την πορεία ειρήνης, κρατώντας στα χέρια του ένα τεράστιο πανό με την επιγραφή "ΕΛΛΑΣ" και το σήμα της ειρήνης.
Οι κυνηγημένοι από τις αστυνομικές δυνάμεις, αγωνιστές της ειρήνης είχαν σκορπιστεί κατά μήκος της πορείας, δεξιά και αριστερά, και προσπαθούσαν να μπουν σε αυτήν, αλλά οι αστυνομικές δυνάμεις τους διέλυσαν με άγριους ξυλοδαρμούς. Ο Λαμπράκης, με λίγους, μόνο, οπαδούς της ειρήνης, που είχαν κατορθώσει να βρεθούν μαζί του στον Τύμβο, προχώρησε αταλάντευτος στο δρόμο της ειρήνης ως το πεδίο του Άρεως. Παρά τη βία και την τρομοκρατία είχε πραγματοποιηθεί η πορεία ειρήνης και ο Λαμπράκης είχε γίνει ένα σύμβολο. Έτσι, για τη Δεξιά, ο Λαμπράκης απέβει επικίνδυνος. Έβλεπε ότι με τη δράση του έσπαγε την τρομοκρατία, που με τόση επιμονή είχε επιβάλει από το εκλογικό πραξικόπημα του 1961 και μετά. Το παρακράτος, που κινεί τα δίκτυα για επιβολή δικτατορίας, βάζει για στόχο το Λαμπράκη. Η μεγάλη χούντα, που κινείται ανοικτά την περίοδο αυτή για επιβολή της δικτατορίας, στην ένταση του αντικομουνισμού και στην ανάγκη να ενταθεί το κλίμα της τρομοκρατίας, αποφασίζει την εκτέλεση του Λαμπράκη, και μάλιστα κατά τρόπο που θα τρομοκρατούσε τον λαό.
Στις 22/05/1963, στη Θεσσαλονίκη, οργανώθηκε συγκέντρωση σε κλειστό χώρο των οπαδών της ειρήνης, στην οποία θα μιλούσε ο Λαμπράκης. Το παρακράτος οργανώνει αντισυγκέντρωση με γνωστά φασιστικά στοιχεία και ανθρώπους του υποκόσμου. Στην αντισυγκέντρωση ήταν και οι δολοφόνοι, οπλισμένοι με τα κατάλληλα όργανα, ένα τρίκυκλο και ένα σιδερένιο λοστό, έτοιμοι να χτυπήσουν την κατάλληλη στιγμή. Η αντισυγκέντρωση προκαλεί και απειλεί να εισβάλει στο χώρο της συγκέντρωσης.
Μετά το τέλος της εκδήλωσης, ο Λαμπράκης δέχεται δολοφονική επίθεση σε κεντρικό δρόμο της πόλης από το τρίκυκλο, στο οποίο επέβαιναν οι ακροδεξιοί Σπύρος Γκοτζαμάνης και Εμμανουήλ Εμμανουηλίδης. Τραυματίστηκε σοβαρά και πέθανε στις 27/05/1963, σε ηλικία 51 ετών. Ο θάνατός του προκάλεσε αγανάκτηση στην κοινή γνώμη, οξύτατη πολιτική κρίση, αλλά και διεθνή κατακραυγή.
Την επομένη ένα πλήθος 500.000 ανθρώπων συγκεντρώθηκε στο Α' Νεκροταφείο για το «Ύστατο Χαίρε». Γρήγορα, η συγκέντρωση μετατράπηκε σε διαδήλωση καταδίκης της δεξιάς κυβέρνησης του Κωνσταντίνου Καραμανλή και του Παλατιού.
Φυσικοί αυτουργοί της δολοφονίας Λαμπράκη ήταν ο Σπύρος Γκοτζαμάνης και ο Εμμανουήλ Εμμανουηλίδης, αλλά η δικαστική έρευνα που διεξήγαγαν ο εισαγγελέας Παύλος Δελαπόρτας και ο νεαρός ανακριτής Χρήστος Σαρτζετάκης έφεραν στο φως σχέσεις των αρχών με ένα ακροδεξιό παρακράτος. Ο ανακριτής Σαρτζετάκης απήγγειλε, μάλιστα, κατηγορίες και εναντίον ανώτατων αξιωματικών της Χωροφυλακής. Οι φυσικοί αυτουργοί καταδικάσθηκαν τον Δεκέμβριο του 1966 σε πολυετή φυλάκιση και απελευθερώθηκαν κατά τη διάρκεια της δικτατορίας (μην ξεχνάμε και τις περίφημες φωτογραφίες της βασίλισσας Φρειδερίκης συντροφιά με τον Γκοτζαμάνη και τον Εμμανουηλίδη που είδαν το φως της δημοσιότητας εκείνη την περίοδο) .
Η δολοφονία Λαμπράκη επιτάχυνε τις πολιτικές εξελίξεις. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, αφού διερωτήθηκε «Επιτέλους, ποιος κυβερνάει αυτό τον τόπο;» (σαφής υπαινιγμός κατά των μηχανορραφιών του στέμματος μέσω του παρακράτους) εγκατέλειψε την πρωθυπουργία και την πολιτική τον Ιούνιο του 1963 και αποσύρθηκε στο Παρίσι. Η Ε.Δ.Α. κατήγγειλε ευθέως τους παρακρατικούς, τα κυβερνητικά όργανα και τα όργανα ασφαλείας ως πρωτεργάτες του εγκλήματος, ενώ η Ένωση Κέντρου δια στόματος Γ. Παπανδρέου απέδιδε την ηθική αυτουργία της δολοφονίας στον αρχηγό της Ε.Ρ.Ε. (τόσα χρόνια τα ίδια Παντελάκη μου, τα ίδια Παντελή μου.. η συνήθης τακτική των κομμάτων να τα ρίχνουν το ένα στο άλλο χωρίς να παραδέχονται τα λάθη τους και χωρίς να τιμωρείται ουσιαστικά κανείς υπεύθυνος).
Χιλιάδες νέοι ίδρυσαν τον πολιτικό οργανισμό «Δημοκρατική Νεολαία Λαμπράκη», που έπαιξε καθοριστικό ρόλο στο προοδευτικό κίνημα της δεκαετίας του '60. Πρώτος γραμματέας της οργάνωσης ανέλαβε ο Μίκης Θεοδωράκης.
Η ζωή και ο θάνατος του Γρηγόρη Λαμπράκη ενέπνευσε τον συγγραφέα Βασίλη Βασιλικό στο περίφημο πολιτικό του μυθιστόρημα με τον τίτλο Ζ (Εκδόσεις Λιβάνη). Το 1969 μεταφέρεται με επιτυχία στη μεγάλη οθόνη από τον σκηνοθέτη Κώστα Γαβρά, με πρωταγωνιστές τον Υβ Μοντάν, τον Ζαν Λουί Τρεντινιάν και την Ειρήνη Παππά.
Πραγματικά δεν ξέρω αν ζούσε σήμερα ο Γρηγόρης Λαμπράκης τι θέση θα είχε στο πολιτικό γίγνεσθαι της χώρας. Βλέπετε η πολιτική σκηνή έχει γεμίσει κολοτούμπες.. και το υπουργιλίκι είναι πολύ γλυκό το άτιμο.. μόλις το δοκιμάσεις θες κι άλλο. Ας μην αναφέρω πόσοι θα πούλαγαν και τη μάνα τους γι' αυτό, μα παραδείγματα έχετε κάμποσα.. Δε θέλω να σκέφτομαι κάτι τέτοιο για τον Λαμπράκη. Πραγματικά πιστεύω ότι όπως ήταν άμεμπτος και ηθικός καθ' όλη τη διάρκεια της σύντομης ζωής του, έτσι θα συνέχιζε να είναι και τώρα. Ίσως, επειδή, ήταν ένας ρομαντικός οραματιστής να μην είχε αντέξει τη σαπίλα της πολιτικής και να είχε αποσυρθεί. Δεν ξέρω..
Εντύπωση πάντως μου κάνει η υποψηφιότητα στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας της Νέας Δημοκρατίας του Θεόδωρου Λαμπράκη, γιου του Γρηγόρη Λαμπράκη. Εντύπωση μου κάνει και η ανακοίνωση του Ιδρύματος Λαμπράκη (στο οποίο είναι πρόεδρος ο άλλος γιος του Γρηγόρη Λαμπράκη) σχετικά με αυτή την υποψηφιότητα. Παραθέτω την ανακοίνωση και κλείνω το θέμα των υιών εδώ. Τα συμπεράσματα δικά σας.
ΑΠΟ ΤΟ
ΙΔΡΥΜΑ ΓΡΗΓΟΡΗ ΛΑΜΠΡΑΚΗ
ΕΚΔΟΘΗΚΕ Η ΠΑΡΑΚΑΤΩ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ
Το Διοικητικό Συμβούλιο του ΙΔΡΥΜΑΤΟΣ ΓΡΗΓΟΡΗ ΛΑΜΠΡΑΚΗ ανακοινώνει ότι ο Πρόεδρος του Ιδρύματος κύριος Γρηγόρης Λαμπράκης, γιος του αείμνηστου Βουλευτή, Αγωνιστή της Ειρήνης και Μαραθωνοδρόμου ΓΡΗΓΟΡΗ ΛΑΜΠΡΑΚΗ, δεν έχει καμία σχέση με οποιαδήποτε υποψηφιότητα ανακοινώθηκε πρόσφατα για τις βουλευτικές εκλογές της 6ης Μαΐου 2012. Ο Πρόεδρος και το ΔΣ του Ιδρύματος ασχολούνται αποκλειστικά και μόνο με τους στόχους και τους σκοπούς του φορέα.
ΓΙΑ ΤΟ Δ.Σ
Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ
ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΓΡΗΓ. ΛΑΜΠΡΑΚΗΣ
Στο κείμενο έγινε χρήση των παρακάτω πηγών:
Ο Γρηγόρης Λαμπράκης ήταν αθλητής, κοινωνικός παράγοντας και πολιτικός. Γεννήθηκε στην Κερασίτσα Αρκαδίας. Ήταν γιος κατώτερου υπαλλήλου. Κατόρθωσε, όμως, να σπουδάσει και να πάρει το δίπλωμα του γιατρού μαιευτήρα. Υπήρξε 10 φορές βαλκανιονίκης στο άλμα μήκους και ήταν κάτοχος του πανελλήνιου ρεκόρ στο άθλημα αυτό για 23 χρόνια!!!
Ως γιατρός μαιευτήρας. ο Λαμπράκης διακρίνεται από νωρίς. Το 1950, έγινε υφηγητής, ενώ, παράλληλα εκδίδει το έργο του "Κλινική ενδοκρινολογία". Άσκησε το επάγγελμα του περισσότερο ως φιλάνθρωπος. Η κλινική του ήταν ανοικτή για τους φτωχούς και άπορους από τους οποίους ποτέ δεν έπαιρνε χρήματα. Στη διάρκεια της Κατοχής, ο Λαμπράκης εντάχθηκε στις γραμμές του ΕΑΜ. Η κλινική του δεν ήταν τότε μόνο καταφύγιο των άπορων και των φτωχών, αλλά και των διωκομένων. Τους έκρυβε και τους συντηρούσε.
Με τον σπουδαίο Jesse Owens, τον ολυμπιονίκη που "ταπείνωσε" τον Χίτλερ στου Ολυμπιακούς Αγώνες του 1936 στο Βερολίνο.
Το 1961, ο Λαμπράκης κατέρχεται ως υποψήφιος βουλευτής της Ε.Δ.Α. και των συνεργαζόμενων στο Π.Α.Μ.Ε. Ήταν η εποχή του εκλογικού πραξικοπήματος της Δεξιάς, της εφαρμογής του σχεδίου "Περικλής" που εξελίχθηκε σε όργιο τρομοκρατίας, με άγριους ξυλοδαρμούς και εκατοντάδες τραυματίες. Ο Λαμπράκης, ως υποψήφιος βουλευτής, αγωνίστηκε στην πρώτη γραμμή παρά τη βία και την τρομοκρατία, κι εκλέχθηκε βουλευτής. Την ίδια χρονιά γίνεται αντιπρόεδρος της ελληνικής επιτροπής για την ύφεση και την ειρήνη. Από τότε αρχίζει μια έντονη δραστηριότητα στο φιλειρηνικό κίνημα. Η τεράστια ανάπτυξη του φιλειρηνικού κινήματος στη χώρα μας ανησύχησε τη Δεξιά, που πήρε σκληρά μέτρα για την κατάπνιξη του. Ο Λαμπράκης, αναδεικνύεται στη φάση αυτήν, ακούραστος αγωνιστής, που βρίσκεται στην πρώτη γραμμή εναντίον της τρομοκρατίας. Το 1962, παίρνει μέρος στο Παγκόσμιο Συνέδριο για την Ύφεση και την Ειρήνη, που έγινε στη Μόσχα, ως αντιπρόσωπος της Ελλάδας.
Βρισκόμαστε στην εποχή που το διεθνές κίνημα για την ύφεση και την ειρήνη εγκαινιάζει τις πορείες ειρήνης σε όλο τον κόσμο. Οι λαοί απαιτούσαν την ειρήνη με τις πορείες. Ο Λαμπράκης θα πάρει μέρος στην πορεία ειρήνης του Όλντερμαστον της Αγγλίας, την Άνοιξη του 1963, και, στη συνέχεια, γυρνώντας στην Ελλάδα, οργανώνει την ελληνική πορεία ειρήνης, που πήρε την ονομασία Μαραθώνια Πορεία Ειρήνης. Από τότε ορίστηκε να γίνεται η Μαραθώνια Πορεία κάθε χρόνο. Οι αρχές την απαγόρευσαν. Η Ε.Ρ.Ε., που κυβερνούσε τη χώρα, κινητοποίησε όλες τις δυνάμεις αστυνομίας και χωροφυλακής για να ματαιώσουν την πορεία. Ο Λαμπράκης απτόητος -είχε και τη βουλευτική ασυλία- έφτασε μόνος στον Τύμβο του Μαραθώνα. Ελάχιστοι κατόρθωσαν να φτάσουν ως εκεί, ανάμεσά τους δε και μερικοί ξένοι. Έτσι, ο Λαμπράκης ξεκινά την πορεία ειρήνης, κρατώντας στα χέρια του ένα τεράστιο πανό με την επιγραφή "ΕΛΛΑΣ" και το σήμα της ειρήνης.
Οι κυνηγημένοι από τις αστυνομικές δυνάμεις, αγωνιστές της ειρήνης είχαν σκορπιστεί κατά μήκος της πορείας, δεξιά και αριστερά, και προσπαθούσαν να μπουν σε αυτήν, αλλά οι αστυνομικές δυνάμεις τους διέλυσαν με άγριους ξυλοδαρμούς. Ο Λαμπράκης, με λίγους, μόνο, οπαδούς της ειρήνης, που είχαν κατορθώσει να βρεθούν μαζί του στον Τύμβο, προχώρησε αταλάντευτος στο δρόμο της ειρήνης ως το πεδίο του Άρεως. Παρά τη βία και την τρομοκρατία είχε πραγματοποιηθεί η πορεία ειρήνης και ο Λαμπράκης είχε γίνει ένα σύμβολο. Έτσι, για τη Δεξιά, ο Λαμπράκης απέβει επικίνδυνος. Έβλεπε ότι με τη δράση του έσπαγε την τρομοκρατία, που με τόση επιμονή είχε επιβάλει από το εκλογικό πραξικόπημα του 1961 και μετά. Το παρακράτος, που κινεί τα δίκτυα για επιβολή δικτατορίας, βάζει για στόχο το Λαμπράκη. Η μεγάλη χούντα, που κινείται ανοικτά την περίοδο αυτή για επιβολή της δικτατορίας, στην ένταση του αντικομουνισμού και στην ανάγκη να ενταθεί το κλίμα της τρομοκρατίας, αποφασίζει την εκτέλεση του Λαμπράκη, και μάλιστα κατά τρόπο που θα τρομοκρατούσε τον λαό.
Στις 22/05/1963, στη Θεσσαλονίκη, οργανώθηκε συγκέντρωση σε κλειστό χώρο των οπαδών της ειρήνης, στην οποία θα μιλούσε ο Λαμπράκης. Το παρακράτος οργανώνει αντισυγκέντρωση με γνωστά φασιστικά στοιχεία και ανθρώπους του υποκόσμου. Στην αντισυγκέντρωση ήταν και οι δολοφόνοι, οπλισμένοι με τα κατάλληλα όργανα, ένα τρίκυκλο και ένα σιδερένιο λοστό, έτοιμοι να χτυπήσουν την κατάλληλη στιγμή. Η αντισυγκέντρωση προκαλεί και απειλεί να εισβάλει στο χώρο της συγκέντρωσης.
Μετά το τέλος της εκδήλωσης, ο Λαμπράκης δέχεται δολοφονική επίθεση σε κεντρικό δρόμο της πόλης από το τρίκυκλο, στο οποίο επέβαιναν οι ακροδεξιοί Σπύρος Γκοτζαμάνης και Εμμανουήλ Εμμανουηλίδης. Τραυματίστηκε σοβαρά και πέθανε στις 27/05/1963, σε ηλικία 51 ετών. Ο θάνατός του προκάλεσε αγανάκτηση στην κοινή γνώμη, οξύτατη πολιτική κρίση, αλλά και διεθνή κατακραυγή.
Ο Μάνος Κατράκης, η Δάφνη Σκούρα και ο Μήτσος Λυγίζος (σκηνοθέτης, συγγραφέας) ως τιμητική φρουρά στο φέρετρο του Γρηγόρη Λαμπράκη http://theatreworld.wordpress.com
Την επομένη ένα πλήθος 500.000 ανθρώπων συγκεντρώθηκε στο Α' Νεκροταφείο για το «Ύστατο Χαίρε». Γρήγορα, η συγκέντρωση μετατράπηκε σε διαδήλωση καταδίκης της δεξιάς κυβέρνησης του Κωνσταντίνου Καραμανλή και του Παλατιού.
Φυσικοί αυτουργοί της δολοφονίας Λαμπράκη ήταν ο Σπύρος Γκοτζαμάνης και ο Εμμανουήλ Εμμανουηλίδης, αλλά η δικαστική έρευνα που διεξήγαγαν ο εισαγγελέας Παύλος Δελαπόρτας και ο νεαρός ανακριτής Χρήστος Σαρτζετάκης έφεραν στο φως σχέσεις των αρχών με ένα ακροδεξιό παρακράτος. Ο ανακριτής Σαρτζετάκης απήγγειλε, μάλιστα, κατηγορίες και εναντίον ανώτατων αξιωματικών της Χωροφυλακής. Οι φυσικοί αυτουργοί καταδικάσθηκαν τον Δεκέμβριο του 1966 σε πολυετή φυλάκιση και απελευθερώθηκαν κατά τη διάρκεια της δικτατορίας (μην ξεχνάμε και τις περίφημες φωτογραφίες της βασίλισσας Φρειδερίκης συντροφιά με τον Γκοτζαμάνη και τον Εμμανουηλίδη που είδαν το φως της δημοσιότητας εκείνη την περίοδο) .
Η δολοφονία Λαμπράκη επιτάχυνε τις πολιτικές εξελίξεις. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, αφού διερωτήθηκε «Επιτέλους, ποιος κυβερνάει αυτό τον τόπο;» (σαφής υπαινιγμός κατά των μηχανορραφιών του στέμματος μέσω του παρακράτους) εγκατέλειψε την πρωθυπουργία και την πολιτική τον Ιούνιο του 1963 και αποσύρθηκε στο Παρίσι. Η Ε.Δ.Α. κατήγγειλε ευθέως τους παρακρατικούς, τα κυβερνητικά όργανα και τα όργανα ασφαλείας ως πρωτεργάτες του εγκλήματος, ενώ η Ένωση Κέντρου δια στόματος Γ. Παπανδρέου απέδιδε την ηθική αυτουργία της δολοφονίας στον αρχηγό της Ε.Ρ.Ε. (τόσα χρόνια τα ίδια Παντελάκη μου, τα ίδια Παντελή μου.. η συνήθης τακτική των κομμάτων να τα ρίχνουν το ένα στο άλλο χωρίς να παραδέχονται τα λάθη τους και χωρίς να τιμωρείται ουσιαστικά κανείς υπεύθυνος).
Χιλιάδες νέοι ίδρυσαν τον πολιτικό οργανισμό «Δημοκρατική Νεολαία Λαμπράκη», που έπαιξε καθοριστικό ρόλο στο προοδευτικό κίνημα της δεκαετίας του '60. Πρώτος γραμματέας της οργάνωσης ανέλαβε ο Μίκης Θεοδωράκης.
Η ζωή και ο θάνατος του Γρηγόρη Λαμπράκη ενέπνευσε τον συγγραφέα Βασίλη Βασιλικό στο περίφημο πολιτικό του μυθιστόρημα με τον τίτλο Ζ (Εκδόσεις Λιβάνη). Το 1969 μεταφέρεται με επιτυχία στη μεγάλη οθόνη από τον σκηνοθέτη Κώστα Γαβρά, με πρωταγωνιστές τον Υβ Μοντάν, τον Ζαν Λουί Τρεντινιάν και την Ειρήνη Παππά.
Πραγματικά δεν ξέρω αν ζούσε σήμερα ο Γρηγόρης Λαμπράκης τι θέση θα είχε στο πολιτικό γίγνεσθαι της χώρας. Βλέπετε η πολιτική σκηνή έχει γεμίσει κολοτούμπες.. και το υπουργιλίκι είναι πολύ γλυκό το άτιμο.. μόλις το δοκιμάσεις θες κι άλλο. Ας μην αναφέρω πόσοι θα πούλαγαν και τη μάνα τους γι' αυτό, μα παραδείγματα έχετε κάμποσα.. Δε θέλω να σκέφτομαι κάτι τέτοιο για τον Λαμπράκη. Πραγματικά πιστεύω ότι όπως ήταν άμεμπτος και ηθικός καθ' όλη τη διάρκεια της σύντομης ζωής του, έτσι θα συνέχιζε να είναι και τώρα. Ίσως, επειδή, ήταν ένας ρομαντικός οραματιστής να μην είχε αντέξει τη σαπίλα της πολιτικής και να είχε αποσυρθεί. Δεν ξέρω..
ΑΠΟ ΤΟ
ΙΔΡΥΜΑ ΓΡΗΓΟΡΗ ΛΑΜΠΡΑΚΗ
ΕΚΔΟΘΗΚΕ Η ΠΑΡΑΚΑΤΩ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ
Το Διοικητικό Συμβούλιο του ΙΔΡΥΜΑΤΟΣ ΓΡΗΓΟΡΗ ΛΑΜΠΡΑΚΗ ανακοινώνει ότι ο Πρόεδρος του Ιδρύματος κύριος Γρηγόρης Λαμπράκης, γιος του αείμνηστου Βουλευτή, Αγωνιστή της Ειρήνης και Μαραθωνοδρόμου ΓΡΗΓΟΡΗ ΛΑΜΠΡΑΚΗ, δεν έχει καμία σχέση με οποιαδήποτε υποψηφιότητα ανακοινώθηκε πρόσφατα για τις βουλευτικές εκλογές της 6ης Μαΐου 2012. Ο Πρόεδρος και το ΔΣ του Ιδρύματος ασχολούνται αποκλειστικά και μόνο με τους στόχους και τους σκοπούς του φορέα.
ΓΙΑ ΤΟ Δ.Σ
Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ
ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΓΡΗΓ. ΛΑΜΠΡΑΚΗΣ
Στο κείμενο έγινε χρήση των παρακάτω πηγών:
Μεγάλη Γενική Εγκυκλοπαίδεια Υδρία, τόμος τριακοστός πέμπτος, Εταιρία Ελληνικών Εκδόσεων Α.Ε., ΑΘΗΝΑ, 1987, σελ. 454 - 455 (λήμμα Λαμπράκης Γρηγόρης
http://www.sansimera.gr/biographies/164#ixzz1w6p4POwG
Επίσης, δείτε κι εδώ:
http://farosthermaikou.blogspot.com/2010/05/blog-post.html
Επίσης, δείτε κι εδώ:
http://farosthermaikou.blogspot.com/2010/05/blog-post.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου